O dziwo, chociaż jestem w stanie wskazać więcej wad niż zalet, biblijnych gabarytów "Popioły" czytało się zaskakująco dobrze. Ba, rozbuchane i zahaczające o grafomanię opisy, wszelkie te rozmaite "potworne łapy kaktusa" czy "wpijanie pazurów oczu" miały swój urok, tak jak i odmienna od tradycyjnej Sienkiewiczowskiej stylizacja. W fabule niestety zabrakło równowagi, bohaterowie często znikają na dłuższy czas, na pierwszy plan wysuwa się tło i panorama przełomu 18 i 19 wieku. Rafał, najważniejszy z głównych protagonistów (a można ich wskazać trzech) nie da się specjalnie lubić, czy to ze względu na czyny (sztubackie wybryki albo absolutnie nielogiczne wybory), czy na rozwlekłe Werterowanie i namiętne a niepoprawne wzdychanie i ciągłe roztkliwianie. Jeden Cedro wyróżnia się na plus.
W drugiej połowie pojawia się też ogrom batalistyki i potrafi ona znużyć, ale wynagradza trudy 50 stronicami opisywania oblężenia Saragossy, które udało się Żeromskiemu niesłychanie.
Ostrożnie polecam, z zastrzeżeniem, że zapychaczy (w końcu rzecz pisana do gazet) jest tutaj więcej niźli treści.

O dziwo, chociaż jestem w stanie wskazać więcej wad niż zalet, biblijnych gabarytów "Popioły" czytało się zaskakująco dobrze. Ba, rozbuchane i zahaczające o grafomanię opisy, wszelkie te rozmaite "potworne łapy kaktusa" czy "wpijanie pazurów oczu" miały swój urok, tak jak i odmienna od tradycyjnej Sienkiewiczowskiej stylizacja. W fabule niestety zabrakło równowagi,...