Całkiem inne oblicze

Któż z nas drodzy współczytelnicy nie widział filmowego wcielenia Forresta Gumpa? Niektóre sceny oraz słynna sentencja z pudełkiem czekoladek zagnieździły się w umysłach współczesnych ludzi. Tak to bywa, że raz na jakiś czas powstaje dzieło, które jest wyznacznikiem danej epoki, stylu lub też toku myślenia. Z dużą dozą pewności należy przyznać, że do tego kanony należy film „Forrest Gump”. Lecz jak to w przypadku dobrych pomysłów/realizacji bywa zawsze jest jakiś początek. W przypadku filmu „Forrest Gump” jego zaczątkiem był literacki pierwowzór pod tym samym tytułem. Winston Groom napisał bardzo specyficzną powieść, ironicznie śmieszną, momentami naiwną, ciepłą i zgryźliwą jednocześnie, ale również ukazującą w całkiem innym świetle postać Forresta Gumpa. Powieść często określana jest jako „opowieść idioty”, lecz pod tym płaszczykiem historii z przymrużeniem oka znajdują się głębsze przemyślenia o nas samych i o naszych powszednich marzeniach.

Forrest Gump to bohater z wrodzoną, łagodną odmianą autyzmu, który na skutek różnych niesamowitych zbiegów okoliczności i niesamowitych uśmiechów losu zdobywa spory majątek. Przy okazji bierze udział w najważniejszych wydarzeniach historycznych (na przykład walczy w Wietnamie) i robi mnóstwo innych ciekawych rzeczy: zostaje gwiazdą futbolu, otrzymuje Medal Honoru, zostaje hipisem czy hoduje krewetki. Spotyka także Jenny – wielką miłość, z którą przeżywa zabawne, urocze ale i dramatyczne chwile. Jak kończy się historia Forresta? Koniecznie przeczytajcie.

Przygody Forresta Gumpa zostały spisane w formie pamiętnika. Narracja pierwszoosobowa zapewni czytelnikom niezłe czytelnicze wyzwanie. Tajemnicą nie jest, że nasz bohater nie odznacza się zbytnio wyjątkową inteligencją, sam siebie określa „idiotem”. W związku z tym sama powieść jest napisana prostym, potocznym, czasami wulgarnym językiem. Błędy językowe, czy też częste neologizmy są na porządku dziennym. Książka jest lekka, nawet pomimo udziwnień fabularnych i językowych uproszczeń, jak celowe wprowadzanie błędów do mowy i myśli bohatera.

Rzeczą zrozumiałą jest, że potencjalny czytelnik będzie porównywał ją do filmowej adaptacji, chociaż adaptacja to za dużo powiedziane. Otóż im „dalej w las” tym powieść bardzo znacznie odbiega od filmowej ekranizacji. Czytelnik z czasem odkrywa, że nić łącząca film i książkę jest bardzo cienka, a i tak utkana jedynie z ogólnie najbardziej znanych momentów. Po pierwsze czeka nas duże zaskoczenie, gdyż ilość przygód jakie przeżywa Forrest jest znacznie większa niż te filmowe, a te najbardziej znane miały nie co inny przebieg niż w ekranizacji. Cóż drodzy współczytelnicy starajcie się podejść do tej powieści z otwartym umysłem, nie porównujcie jej do filmu. Wiem, będzie to nad wyraz trudne, lecz przekonacie się, że macie do czynienia z całkiem odmienną historią niosącą ze sobą szereg nowych przemyśleń.

Warto wspomnieć, że dużym zaskoczeniem jest brak słynnej sentencji związanej z pudełkiem czekoladek. W powieści takie słowa po prostu nie padają. Jednakże cała historia Forresta napisana jest w duchu tej maksymy. Tak jak w pudełku czekoladek nigdy nie wiemy na co trafimy, tak Forrest nie wie co go czeka tuż za rogiem. Wir wydarzeń przez jaki przepuszcza swego bohatera Winston Groom jest nieprawdopodobny. Owszem same przygody Forresta są mocno przerysowane. Jednakże różnica między przerysowanym a zbytnio przerysowanym jest kolosalna. Niestety od połowy powieści, niektóre przygody naszego bohatera są już tak nieprawdopodobne i absurdalne(przygoda w kosmosie, aktorska czy też z kanibalami), że zmniejszają samą chęć dalszej lektury. Moim zdaniem gdyby autor odpuścił sobie chociażby te wcześniej wspomniane przygody, powieści wypadłoby to na dobre.

Pewnie nie będzie niczym odkrywczym stwierdzenie, że „Forrest Gump” to opowieść o znaczeniu akceptacji różnic, a także spełnianiu marzeń. Tytułowy bohater jest świadomy swojej odmienności, ale równocześnie nie boi się podejmować wyzwań, na które wielu ludzi z pewnością nie miałoby odwagi. Choć pamiętnik bohatera jest może nieco nieskładny i czasem uwidacznia niedojrzałość, to jednak stanowi także zbiór myśli wyjątkowego człowieka, który oprócz widocznych deficytów, posiada również ukryte zdolności matematyczne. Kolejne duże zaskoczenie, któż z nas wiedział, że Forrest Gump był tak naprawdę sawantem.

Czytając o Gumpie, czytamy o nas, o naszych troskach i radościach, powodzeniach i niepowodzeniach, chwilach szczęścia i nieszczęścia. Dzięki książce Winstona Grooma możemy poznać nasze wady, słabości, możemy spojrzeć na siebie z boku, bardziej obiektywnie. Czego najbardziej uczy nas ta powieść? Tolerancji i marzeń. Tolerancji nie tylko wobec zupełnie innych od nas czy to fizycznie czy mentalnie, ale również myślących, czy postępujących inaczej niż my, po prostu idących „pod prąd”. Marzeń a raczej ich spełnienia. Autor uzmysławia nam, że dosyć często sami sobie komplikujemy życie, a tym samym cel naszych marzeń staje się co raz bardziej odległy. Receptą może być proste życie. Czyż czasami w prostocie nie tkwi siła? Również proste życie może być pełne pasji dopełniających człowieka.

Ostateczną ocenę powieści można porównać do wagi. Na jednej szali ułożymy to co dobre, czyli ironiczne, śmieszne przygody, prostota odbioru, inne, ciekawsze oblicze filmowej kreacji oraz głębie przemyśleń. Na drugiej szali umieścimy czasami zbyt idiotyczny język, zbytnio przerysowane przygody, nie możność przebicia filmowej ekranizacji, absurdalność wydarzeń, wyolbrzymioną idealizację bohatera. Która szala przeważy? Cóż zależne jest to od nas samych.

Całkiem inne oblicze

Któż z nas drodzy współczytelnicy nie widział filmowego wcielenia Forresta Gumpa? Niektóre sceny oraz słynna sentencja z pudełkiem czekoladek zagnieździły się w umysłach współczesnych ludzi. Tak to bywa, że raz na jakiś czas powstaje dzieło, które jest wyznacznikiem danej epoki, stylu lub też toku myślenia. Z dużą dozą pewności należy...