Zacznijmy od tego, że pierwsza część trylogii bardzo mi się podobała. Zapamiętałem ją jako opowieści przedstawiające poszczególne epizody z życia bardzo interesującego bohatera, które z pozoru luźno ze sobą powiązane na koniec okazały się być częściami bardzo umiejętnie opowiedzianej historii. Historii, z bardzo mrocznym i obiecującym zakończeniem, co tylko zaostrzyło apetyt na kontynuację, na którą na naszym rynku trzeba było trochę poczekać.

Drugi tom zaczyna się bardzo dobrze. Autor zdecydował się rozszerzyć grono głównych bohaterów - wydarzenia obserwujemy z perspektywy czterech postaci, autor wybrał je dobrze więc nie można na takie rozwiązanie narzekać. Mniej więcej do połowy książki wszystko przebiega tak jak powinno, aż w pewnym momencie coś przestaje mi pasować.

Akcja zaczyna za bardzo pędzić do przodu, tak jakby autorowi zaczęło się spieszyć. Ta książka ma grubo ponad 800 stron, a ja mam wrażenie, że to wszystko dzieje się zbyt szybko. Pośpiech powoduje uproszczenia, bohaterowie zmieniają się zbyt szybko - gdyby dać im trochę więcej czasu, takie zmiany byłyby wręcz oczekiwane, ale w tak krótkim czasie odbieram je jako wymuszone i nienaturalne. Mam też wrażenie, że niektóre rzeczy przychodzą bohaterom zbyt łatwo i to wszystko bardzo źle wpływa na dramatyzm sytuacji, w których się znajdują. Wreszcie kolejną ofiarą tego pośpiechu jest to, że autor musząc gonić za wydarzeniami za mało uwagi poświęca bohaterom opowieści i w tym momencie bardzo czytelnikowi brakuje Vaelina z pierwszego tomu.

Skupiłem się bardzo na słabych stronach, ale uważam, że nadal jest to bardzo dobra powieść z bardzo ciekawym światem, bohaterami i potencjałem na coś wielkiego, po prostu po lekturze pierwszej części spodziewałem się czegoś równie dobrego (albo nawet lepszego), a niestety według mnie autor obniżył formę. Pozostaje czekać na trzecią część i liczyć, że bliżej jej będzie do pierwszego tomu.

Na koniec dodam, że dobrze by było gdyby osoba odpowiedzialna za korektę wydania Papierowego Księżyca, choć raz od początku do końca przeczytała całą książkę. Wtedy pewnie udało by się wychwycić dużą część literówek i błędnych słów, których w książce jest pełno, co bardzo irytowało i utrudniało czytanie.

Zacznijmy od tego, że pierwsza część trylogii bardzo mi się podobała. Zapamiętałem ją jako opowieści przedstawiające poszczególne epizody z życia bardzo interesującego bohatera, które z pozoru luźno ze sobą powiązane na koniec okazały się być częściami bardzo umiejętnie opowiedzianej historii. Historii, z bardzo mrocznym i obiecującym zakończeniem, co tylko zaostrzyło...