www.ujrzecslowa.pl

Zawsze jest tak, że przychodzi ten czas, kiedy daną serię trzeba skończyć. Ręce zaciskają się na ostatnim tomie i z jednej strony chcemy już wiedzieć jak historia się zakończy, jednak z drugiej nie chcemy rozstawać się z daną serią. Tak, to dopiero są problemy...

Musiałam chwilę ochłonąć po przeczytaniu całej serii. Czasem trzeba pomyśleć o całości i zastanowić się, czy naprawdę na takie zakończenie czekałam? Oczywiście, że nie. Ze smutkiem to piszę, ale ostatnia część wydała mi się najgorsza. Nie dlatego, że w końcu to ostatni tom i że rozrywa mnie to na kawałki, ale po prostu Maggie Stiefvater gdzieś się zgubiła w lesie i nie chciała z niego wyjść. Poczułam się trochę, a nawet mocno, oszukana. W pewnym sensie jestem zdegustowana, no i rozczarowana. Seria pozostanie w mojej pamięci na dłużej, ale tak się czytelnikom nie robi.

Chaos goni chaos. A między tym wszystkim pojawiło się morze wody, dość głębokiej i mętnej. Przepraszam za te metafory, ale czy naprawdę tak trudno było się skupić na wątkach, które czytelnicy mieli nadzieję przeczytać w finałowym tomie? Nie wiem dlaczego, ale czytanie Przebudzenia króla, szło mi jak flaki z olejem. Ciągnęło się to niemiłosiernie i często musiałam sobie dawać spokój z tą lekturą. Autorka ma w sobie dar, zdecydowanie, ale chyba zaprzepaściła genialny pomysł ostatnim tomem.

Jednak to nie znaczy, że nie polecam tej serii, bo tak nie jest. Tylko do ostatniego tomu lepiej podchodzić w pewnego rodzaju dystansem. Nie wiem do końca, czy ten tom był w ogóle potrzebny i powtórzę zapiski innych recenzentów: serio? Po jaki kij ten epilog. To nie tak miało być.

www.ujrzecslowa.pl

Zawsze jest tak, że przychodzi ten czas, kiedy daną serię trzeba skończyć. Ręce zaciskają się na ostatnim tomie i z jednej strony chcemy już wiedzieć jak historia się zakończy, jednak z drugiej nie chcemy rozstawać się z daną serią. Tak, to dopiero są problemy...

Musiałam chwilę ochłonąć po przeczytaniu całej serii. Czasem trzeba pomyśleć o całości i...