Bardzo dziwna to książka. Niby tylko 150 stron, a czytałam ją trzy dni, bo nie dało się jej tak po prostu szybko pochłonąć. Narratorem jest Wiktor, 34-letni pisarz, który osiągnął sukces i wspomina przełomowy letni obóz młodzieżowy, na którym miał lat 17 - czyli był wtedy w połowie swojego dotychczasowego życia. Wiktor był wtedy wrażliwym nastolatkiem, którego odstręczały sprośne żarty kolegów i rozerotyzowanie okresu dojrzewania. Jego największym marzeniem było zostać pisarzem, który stworzy Księgę totalną, dzieło, w którym zawrze naprawdziwszą Prawdę i które stanie się wiekopomne. Nie chciał być po prostu zwykłym śmiertelnikiem, który ożeni się, spłodzi dzieci, będzie jadł, pił, pracował, a potem umrze, nie pozostawiając po sobie nic znaczącego. Z jednej strony brzydziła go cielesność i fiksacja kolegów i koleżanek z klasy na punkcie erotyki, jednak gdzieś w głębi duszy nie mógł się temu oprzeć. Do tego męczyły go senne koszmary, w których powracającym motywem była jego siostra, postać zwana Lulu i wielkie pająki...

Trudno tu odróżnić sen od jawy. Wydaje się, że Wiktor balansuje na krawędzi szaleństwa, lecz w końcu następuje przebudzenie i oczyszczenie. Nagromadzenie sennych wizji i koszmarów jest w tej niewielkiej książce tak wielkie, że można dostać zawrotów głowy. Dlatego nie czyta się jej łatwo. Gdzieś w połowie chciałam ją już nawet odłożyć, ale zmusiłam się do kontynuowania czytania i nie żałuję. Nie jest to wprawdzie mój ulubiony rodzaj literatury - nie przepadam za taką ilością plastycznych opisów rzeczy obrzydliwych - ale miłośnikom prozy o zacięciu egzystencjalnym na pewno się spodoba.

Bardzo dziwna to książka. Niby tylko 150 stron, a czytałam ją trzy dni, bo nie dało się jej tak po prostu szybko pochłonąć. Narratorem jest Wiktor, 34-letni pisarz, który osiągnął sukces i wspomina przełomowy letni obóz młodzieżowy, na którym miał lat 17 - czyli był wtedy w połowie swojego dotychczasowego życia. Wiktor był wtedy wrażliwym nastolatkiem, którego odstręczały...