Mroczne i gładkie jak język hiszpański.

Mroczne i gładkie jak język hiszpański.

Dla mnie ta książka jest przesadzona.

Dla mnie ta książka jest przesadzona.

Niełatwa to była lektura. Kilkakrotnie chciałem odłożyć na półkę, ale nie poddałem się. Nie udało mi się jednak nawiązać nici porozumienia z autorem. Zbyt dużo sennych wizji, zbyt dużo koszmarów i brzydoty. Zdominowały one przewodni motyw głównego bohatera: napisać Księgę nad Księgami. Może po prostu czytałem w nieodpowiednim momencie, ale przez to trudno jest mi zachęcić innych czytelników do jej przeczytania. Stąd też ocena dużo poniżej średniej.

Niełatwa to była lektura. Kilkakrotnie chciałem odłożyć na półkę, ale nie poddałem się. Nie udało mi się jednak nawiązać nici porozumienia z autorem. Zbyt dużo sennych wizji, zbyt dużo koszmarów i brzydoty. Zdominowały one przewodni motyw głównego bohatera: napisać Księgę nad Księgami. Może po prostu czytałem w nieodpowiednim momencie, ale przez to trudno jest mi zachęcić...

Straszny gniot. Główny bohater jest dorastajacym chłopakiem, który wyjeżdża na obóz zorganizowany w jakiejś willi na prowincji Rumunii. Autor kreuje go na outsidera szarpanego wewnętrznymi niepokojami, zaplątanego w oniryczne wizje (scena zamotania się w pajęczą sieć - tu można tylko przewrócić oczami...). Sa poetyckie (bardzo nużące) opisy, strumienie świadomości, strasznie to wszytsko nudne i rozwlekłe. Książeczka mała, a zmęczyłam się jak przy opasłych trylogiach batalistycznych. Nie polecam.

Straszny gniot. Główny bohater jest dorastajacym chłopakiem, który wyjeżdża na obóz zorganizowany w jakiejś willi na prowincji Rumunii. Autor kreuje go na outsidera szarpanego wewnętrznymi niepokojami, zaplątanego w oniryczne wizje (scena zamotania się w pajęczą sieć - tu można tylko przewrócić oczami...). Sa poetyckie (bardzo nużące) opisy, strumienie świadomości,...

Dlaczego to przeczytałem? Bo dobrze wspominam lekturę "Dlaczego kochamy kobiety?" tego autora, a na półce stoi jego najnowsze (w Polsce, w tłumaczeniu) dzieło, ponoć najważniejsze, pod tytułem "Nostalgia". Trzeba było zatem po kolei, no i...
No i mam w sobie tyle samo za, co przeciw. Powieść jest napisana z pazurem, z talentem, bardzo wizualnie i bardzo sugestywnie. Stara się pokazać jakiś fragment okresu dojrzewania narratora, w jakimś stopniu tożsamego z autorem, narratora przeżywającego swoją inność względem rówieśników, swoją wyższość (literacką, intelektualną) i niższość (niedostosowanie, wycofanie, depresyjność). Wydaje się, że prawie każdy czytelnik tego typu prozy choć trochę się z narratorem będzie identyfikował, ale czy rzeczywiście przeżywa się ten czas aż tak - tu nieco przesadzam z terminem - schizofrenicznie? Tekst pełen jest poetyki turpistycznej, mającej pokazać odrazę narratora do świata i do samego siebie, a ja mam sporo wątpliwości, czy aż takie oślizłe to ma być? Być może autora trochę poniosło, ale ma on do tego w końcu pełne prawo.
Oto książka bardzo różna od pierwszej, tym bardziej ciekawi mnie, co przyniesie trzecia. Jedno wiadomo na pewno - to nie będzie płytkie ani błahe.

Dlaczego to przeczytałem? Bo dobrze wspominam lekturę "Dlaczego kochamy kobiety?" tego autora, a na półce stoi jego najnowsze (w Polsce, w tłumaczeniu) dzieło, ponoć najważniejsze, pod tytułem "Nostalgia". Trzeba było zatem po kolei, no i...
No i mam w sobie tyle samo za, co przeciw. Powieść jest napisana z pazurem, z talentem, bardzo wizualnie i bardzo sugestywnie. Stara...

śpisz??? haha...teraz już nie zaśniesz...
powiem ci...nic nie jest dane na zawsze...
ukryłeś się? czuje ,że jesteś blisko
napiszesz nic,nigdy nie napiszesz wszystko...

Cielesność jest taka paskudna i groteskowa..te jelita,wątroby,penisy i waginy...fe..Czy można to zamienić na poszukiwanie jedynej prawdy,znaleźć ją ,posiąść a potem umrzeć z drwiącym chichotem...no bo jak tu dalej żyć ,kiedy wie się już wszystko,po co??
Mieliście takie marzenia? znacie to? przypomnijcie sobie lub odkryjcie...moim skromnym zdaniem warto...

śpisz??? haha...teraz już nie zaśniesz...
powiem ci...nic nie jest dane na zawsze...
ukryłeś się? czuje ,że jesteś blisko
napiszesz nic,nigdy nie napiszesz wszystko...

Cielesność jest taka paskudna i groteskowa..te jelita,wątroby,penisy i waginy...fe..Czy można to zamienić na poszukiwanie jedynej prawdy,znaleźć ją ,posiąść a potem umrzeć z drwiącym chichotem...no bo jak tu...

Neurotyczny bełkot schizofrenika walczącego z demonami przeszłości utrzymany w mocno onirycznym klimacie. Zdania długie i rozbudowane, wszystko poplątane jak pajęcza sieć. Erotyzm mieszający się z plugawstwem i zdziwaczała dekadencja; i ośmielają się to 'reklamować' na tylnej okładce książki, że niby pretenduje do gnozy. O nie drodzy państwo! Jako rozliczenie się z własnym 'ja' - dobre. Jako środek do zepchnięcia czytelnika w odmienny (i wcale nie lepszy) stan świadomości - może być. Studium neurozy, ot. Być może w ojczystym języku autora treść jest bardziej przystępna (zastanawiam się nad powodem nagradzania tej książki),dla mnie jednak była tylko ścieżką do delirium. Obcego, przyprawiającego wręcz o mdłości delirium.

Neurotyczny bełkot schizofrenika walczącego z demonami przeszłości utrzymany w mocno onirycznym klimacie. Zdania długie i rozbudowane, wszystko poplątane jak pajęcza sieć. Erotyzm mieszający się z plugawstwem i zdziwaczała dekadencja; i ośmielają się to 'reklamować' na tylnej okładce książki, że niby pretenduje do gnozy. O nie drodzy państwo! Jako rozliczenie się z...

Bardzo dziwna to książka. Niby tylko 150 stron, a czytałam ją trzy dni, bo nie dało się jej tak po prostu szybko pochłonąć. Narratorem jest Wiktor, 34-letni pisarz, który osiągnął sukces i wspomina przełomowy letni obóz młodzieżowy, na którym miał lat 17 - czyli był wtedy w połowie swojego dotychczasowego życia. Wiktor był wtedy wrażliwym nastolatkiem, którego odstręczały sprośne żarty kolegów i rozerotyzowanie okresu dojrzewania. Jego największym marzeniem było zostać pisarzem, który stworzy Księgę totalną, dzieło, w którym zawrze naprawdziwszą Prawdę i które stanie się wiekopomne. Nie chciał być po prostu zwykłym śmiertelnikiem, który ożeni się, spłodzi dzieci, będzie jadł, pił, pracował, a potem umrze, nie pozostawiając po sobie nic znaczącego. Z jednej strony brzydziła go cielesność i fiksacja kolegów i koleżanek z klasy na punkcie erotyki, jednak gdzieś w głębi duszy nie mógł się temu oprzeć. Do tego męczyły go senne koszmary, w których powracającym motywem była jego siostra, postać zwana Lulu i wielkie pająki...

Trudno tu odróżnić sen od jawy. Wydaje się, że Wiktor balansuje na krawędzi szaleństwa, lecz w końcu następuje przebudzenie i oczyszczenie. Nagromadzenie sennych wizji i koszmarów jest w tej niewielkiej książce tak wielkie, że można dostać zawrotów głowy. Dlatego nie czyta się jej łatwo. Gdzieś w połowie chciałam ją już nawet odłożyć, ale zmusiłam się do kontynuowania czytania i nie żałuję. Nie jest to wprawdzie mój ulubiony rodzaj literatury - nie przepadam za taką ilością plastycznych opisów rzeczy obrzydliwych - ale miłośnikom prozy o zacięciu egzystencjalnym na pewno się spodoba.

Bardzo dziwna to książka. Niby tylko 150 stron, a czytałam ją trzy dni, bo nie dało się jej tak po prostu szybko pochłonąć. Narratorem jest Wiktor, 34-letni pisarz, który osiągnął sukces i wspomina przełomowy letni obóz młodzieżowy, na którym miał lat 17 - czyli był wtedy w połowie swojego dotychczasowego życia. Wiktor był wtedy wrażliwym nastolatkiem, którego odstręczały...

Polecane przez Natalie

Polecane przez Natalie