Pośród rozkwitających drzew spływających wiosenną atmosferą, rodzi się najwspanialsze uczucie świata. Bardzo blisko mu do śmiertelnej choroby, gdzie naprzemiennie melancholijny duch i szaleństwo młodej krwi, walczą zawzięcie o wchodzących w dorosłość. Przy bolesnych krzykach parowozów i ogromnym zachodzącym słońcu, rozpoczyna się rozkosz i męka. Wtedy rozkwita miłość. Rzuca na łeb, na szyję to wszystko co ważne i bezwstydnie wystawia się światu na żer. Ćmi tępym bólem i daje znak, że kończy się epoka pogodnego życia. Teraz to ona decyduje w którym kierunku podąży rozhisteryzowane serce, robiąc przy okazji głupstwa jakich nigdy nie widziano. Czasami nabiera posmaku niecodziennego dziwactwa prowadzącego w kierunku śmierci. Ale żeby przekonać się jak postąpiła w dwojgiem młodych ludzi z okolic Wilna, to wypada o to zapytać Tadeusza Konwickiego. Bo tylko on jest w stanie udzielić nam na to pytanie wyczerpującej odpowiedzi.

Byłem ciekaw, dlaczego dzieło o tak interesującym tytule zdobyło tak mało bardzo wysokich notowań. Po przeczytaniu "Kroniki wypadków miłosnych" nadal nie mogę wyjść ze zdumienia. Dlaczego książka przywołująca wiele nieuświadomionej tęsknoty i opisująca słodki ból, nie została dla wszystkich podstawową encyklopedią odczuć towarzyszących miłości? Czyżby to uczucie opisywane przez Konwickiego nie miało krzty sentymentu, który tak często nas przyciąga? Dla mnie namiętność Aliny i Witolda stała się tajemnicą, wobec której nawet ja zrobiłem się bezradny. A im mniej z tego wszystkiego zrozumiałem, to tym chętniej zauroczyłem się wydarzeniami o których wszystkiego się dowiedziała rzeka Wilejka.

Tadeusz Konwicki potrafi nadzwyczaj plastycznie ukazać momenty, kiedy serce zabije szybciej. Umie namalować spłoszone oczy, pokazać w nich przeczucie wielkiej przygody, która lada chwila się przydarzy. W ciekawy sposób przedstawia drżenie duszy przypadkiem na siebie trafiających dwóch osób. Dla niego miłość jest splotem nieprzewidzianych okoliczności a silna wola niewiele się zda wobec jej potęgi. Duszne przeczucia, słowa wymówione ze wstydem i śmieszność na co dzień. To tylko elementy spektaklu, podczas którego wstępuje się do świata niepodobnego do naszego.

Ostatnie miesiące pokoju sprowadziły na świat Tadeusza Konwickiego tęsknotę za samozniszczeniem. Spanikowane myśli ludzi krążyły w tym niepewnym czasie wokół wrogiej polityki zaciskającej pętlę nad Polską a jednocześnie były zafascynowane wzajemnymi relacjami dwóch serc. Podwójna niepewność odcisnęła piętno na tych wszystkich, którzy by chcieli kochać i równocześnie żyć spokojnie. Splot wydarzeń dopuścił do tego, aby w przeddzień zbliżającej się wojny rozwinąć wspaniałą opowieść o miłości dwojga maturzystów. Uczucia których świadkiem się stałem z pewnością doprowadziły mnie do chęci lepszego poznania twórczości jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy.

Pośród rozkwitających drzew spływających wiosenną atmosferą, rodzi się najwspanialsze uczucie świata. Bardzo blisko mu do śmiertelnej choroby, gdzie naprzemiennie melancholijny duch i szaleństwo młodej krwi, walczą zawzięcie o wchodzących w dorosłość. Przy bolesnych krzykach parowozów i ogromnym zachodzącym słońcu, rozpoczyna się rozkosz i męka. Wtedy rozkwita miłość. Rzuca...