Dosłownie minutę temu przewróciłam ostatnią stronę książki. Nadal czuję te wielkie emocje które targały mną przez całą historię, które wcale nie ułatwiają pisania. Zacznę może od tego ze z Smażonymi Zielonymi Pomidorami spotkałam się na studiach, a dokładnie z bardzo przyjemną ekranizacją. Od tamtej pory postanowiłam przeczytać książkę, bo skoro film był taki przyjemny to książka również. Na długo zapomniałam o swoim postanowieniu aż do zeszłego tygodnia. Przeglądając grzbiety książek w bibliotece znalazłam ją i wiedziałam, że muszę przeczytać.

Sposób pisania Fannie Flagg sprawia że z miejsca w Whistle Stop czujemy się jak w domu. Wchodzimy do Kawiarni Igie i Ruth i z miejsca uderza czytelnika ciepło i serdeczność. Autorka wprowasza czytelnika i stawia przed nim parujący i niezwykle aromatyczny talerz smażonych zielonych pomidorów. Dookoła przewijają się bohaterowie z własnymi historiami, każdy jest tu mile widziany. Czytając tę powieść czytelnik jest wprowadzony w bardzo bliskie i emocjonalne relacje z bohaterami, niemal dotyka się dobrych i szczęśliwych chwil, a także uczestniczy się w tych smutnych. Czytelnik jest świadkiem rozkwitu miasteczka, a później przygląda się jego powolnemu wymieraniu i upadkowi. Obserwuje małe codzienności zwykłych ludzi i razem z nimi przeżywa wszystkie emocje, których autorka nie szczędziła.
Styl piania jest bardzo przyjemny, trochę chaotyczny, ale ja po paru stronach przestałam zważać na chronologiczność i całkowicie wtopiłam się w treść. Cała opowieść to wspomnienia Ninny, która u kresu życia która opowiada je przypadkowo napotkanej Evelyn czym w niespodziewany sposób wpływa na jej życia. Evelyn coraz częściej odwiedza swą przyjaciółkę i chłonie jej wspomnienia jak gąbka łaknąc wsparcia i akceptacji. Opowiastki są przeplatane skrawkami cotygodniowych biuletynów Dot Weems, a to nadaje smaczku całej opowieści. Daje taką małą przystań na otarcie łez czy łyka kawy a nawet odetchnięcie po radosnym śmiechu.

Jeśli chodzi o osobiste wrażenia to już od pierwszych paru stron zaśmiewałam się do rozpuku i wzruszałam do łez. Oczami wyobraźni widziałam śmiałego i czarującego Buddy'ego który wraz z swoją małą siostrzyczką Idgie skradł mi serce. Pokochałam ich z miejsca i to całą sobą, ale nie tylko ich. Kompletnie wtopiłam się w Whistle Stop Cafe, urok tego miejsca i całej okolicy, wszystkich ludzi żyjących sobie i dla siebie zaparł mi dech w piersi. Czytając czułam wręcz zapach pieczeni pieczołowicie przyrządzanej przez Dużego George'a i niemal słyszałam skwierczenie zielonych pomidorów na patelni, które Sipsey za chwile poda, parujące i dobrze wysmażone. Czekałam aż zza zakrętu wybiegnie Kikutek, a za nim troskliwa Ruth którą wszyscy kochają. W kącie Smokey Samotnik popijał whisky, a wszędzie słychać było śmiech i przekomarzanie. Ta wewnętrzna uczciwość i zawsze wyciągnięta pomocna dłoń tak inne niż w rzeczywistości obudziły we mnie tęsknotę. Tęsknotę za tradycją, domem rodzinnym i... heh Bożym Narodzeniem w większym gronie. Wraz z biegiem wydarzeń przechodziłam różne fazy emocjonalne od gniewu na męża Ruth przez żal i smutek na wieść o śmierci któregokolwiek bohatera ale chyba najwięcej łez wylałam zginął Smokey Samotnik. Ta jego wrodzona uczciwość, honor i skryta miłość trafiły prosto w mój czuły punkt. Przyznaje bez bicia że dawno ale to bardzo dawno nie wypłakałam tyle łez co przy tej powieści i wiem że tego było mi trzeba. Ciesze się że wpadła mi w ręce powieść tak niezwykle emocjonalna i urzekająca. Obecnie to rzadkie zjawisko.

No cóż. Uważam, że Smażone Zielone Pomidory są powieścią dla każdego i nawet największy twardziel nie jest w stanie oprzeć się urokowi Zaklinaczki Pszczół i jej przyjaciół. Stawiam 10/10 i po cichutku licze że niedługo ta pozycja wzbogaci moją małą biblioteczkę :)

Dosłownie minutę temu przewróciłam ostatnią stronę książki. Nadal czuję te wielkie emocje które targały mną przez całą historię, które wcale nie ułatwiają pisania. Zacznę może od tego ze z Smażonymi Zielonymi Pomidorami spotkałam się na studiach, a dokładnie z bardzo przyjemną ekranizacją. Od tamtej pory postanowiłam przeczytać książkę, bo skoro film był taki przyjemny to...