Pamiętałam, bo czytałam „Górę śpiących węży” już dawniej, że jest to pozycja godna uwagi. Zapomniałam tylko dlaczego. Ale kilka pierwszych zdań i już wiedziałam, że nie można bezkarnie wejść do świata Zawrocia, ot tylko na chwilę.
Ten klimat, ni to niesamowitości, ni to swojskości, w końcu roztrząsamy wraz z główną bohaterką Matyldą temat rodzinnych tajemnic, a takie są w każdej rodzinie, nie daje się porzucić przed ich ujawnieniem.
Powieść pachnie jeszcze pierwszą częścią cyklu, ale zdarza się w różnych miastach, w drodze, w poszukiwaniach, w różnych czasach. Zawrocie wyznacza natomiast miejsce spotkania znalezionej rodziny Malinowskich, moment ujawnienia kolejnych sekretów, a jednocześnie – jest to przestrzeń, z której ponownie Matylda wychodzi do zmian. Po bratnich rozmowach, po odebranym telefonie, po doświadczeniu na sobie nie tylko pozytywnego działania członków rodziny, tej „rodzonej” i tej przybranej, po raz kolejny Matylda zmienia ton narracji prowadzonej do babki, od której nieoczekiwanie otrzymała wiejski dworek. I znowu jest zmuszona przewartościować swoje sądy, przekonania, życie.
„Każdy ma swoje śpiące węże. Czasem trzeba im wyjść naprzeciw.” Ta powieść daje siłę, aby zmierzyć się ze swoimi trudnymi sprawami. Poddaje sposób.
Uwielbiam styl Kowalewskiej, jednocześnie bogactwo językowe, jak i prostotę konstrukcji fabuły. Stworzona przez nią postać Matyldy przekonuje swoim realizmem. Podoba mi się szczerość, z jaką potraktowany jest temat trudnych relacji rodzinnych.
Bardzo polecam powieść i cały cykl.

Pamiętałam, bo czytałam „Górę śpiących węży” już dawniej, że jest to pozycja godna uwagi. Zapomniałam tylko dlaczego. Ale kilka pierwszych zdań i już wiedziałam, że nie można bezkarnie wejść do świata Zawrocia, ot tylko na chwilę.
Ten klimat, ni to niesamowitości, ni to swojskości, w końcu roztrząsamy wraz z główną bohaterką Matyldą temat rodzinnych tajemnic, a takie są w...