Kiedy byłem młody i dostałem się do gimnazjum zacząłem pisać różnego rodzaju opowiadania. W tych opowiadaniach fajni bohaterowie, z fajnymi przyjaciółmi zwalczali zło i tylko to się liczyło. Czytając Diunę Franka Herberta zostałem przeniesiony do owych beztroskich lat...
Pozwolę sobie uprzedzić wszelką krytykę jaka może się na mnie posypać i uprzedzę oskarżenia - TAK wiem o co Herbertowi chodzi i jakie starał się zawszeć przesłanie. Nie jest ono jakoś specjalnie subtelne.
Kierując się dobrymi opiniami o Diunie pokusiłem się o zakup książki, po przeczytaniu zacząłem się zastanawiać czy przypadkiem ludzie zachwalający sobie prozę Herberta przypadkiem nie obejrzeli tylko jakiejś ekranizacji a potem postanowili udawać, że przeczytali również książkę. Na początku fabuły od początku jest już wszystko wiadomo, nawet sam tył książki zdradza co się stanie od początku do zakończenia, więc nie spodziewajcie się nagłych zwrotów akcji. I o ile pierwsza z trzech części książki jest dobra (dzięki niej postawiłem Diunie 5/10), kiedy obserwujemy jak toczy się spisek, postacie dochodzą kto kłamie po dwuznacznych wypowiedziach itp. Gdy trafiają na pustynię i zaczyna się druga część wszystko zaczyna już toczyć się z górki. Wystarczał pierwszy zgrzyt bym włączył logikę - co było moim błędem - i już momentalnie wszystko straciło sens. Konstrukcja świata nie ma sensu, motyw zdrady imperatora nie ma sensu, ikoniczne czerwie pustyni nie mają sensu. Sposób kreacji postaci jest po prostu szczeniacki, o ile w pierwszej części postaci stały w miarę na równi to od drugiej części książka wbija czytelnikowi do głowy, że PAUL JEST FAJNY i chwilę później FREMENI TEŻ SĄ FAJNI i tak już do samego końca. Gdy doszedłem do momentu, że kobiety, starcy i dzieci Fremenów pokonali elitarne wojska imperium odkryłem, że tak naprawdę czytam przygody Gary Stu i jego przyjaciół. Ostatnia "bitwa" zawarta została może w trzech? Czterech stronach? I szybciutko zawiązanie akcji.
Odkładając książkę na półkę czułem jedynie żal - w końcu te wydanie pieniądze już nie wrócą - i rozczarowanie. Osobiście ciężko mi polecić Diunę, jest tutaj parę fajnych pomysłów, ale giną one pod błędami technicznymi i logicznymi. Choć nie wykluczam, że komuś może się spodobać to inne spojrzenie na science fiction.

Kiedy byłem młody i dostałem się do gimnazjum zacząłem pisać różnego rodzaju opowiadania. W tych opowiadaniach fajni bohaterowie, z fajnymi przyjaciółmi zwalczali zło i tylko to się liczyło. Czytając Diunę Franka Herberta zostałem przeniesiony do owych beztroskich lat...
Pozwolę sobie uprzedzić wszelką krytykę jaka może się na mnie posypać i uprzedzę oskarżenia - TAK wiem...