Nie powinienem oceniać tej powieści, gdyż mam do niej stosunek absolutnie bezkrytyczny. Przede wszystkim styl Pilcha - dla niektórych zbyt rozbudowany, barokowy, irytujący, dla mnie - doskonały, lekki, dowcipny, trafny. Jakkolwiek temat poruszony w powieści zabawny nie jest, często wręcz nie sposób się nie uśmiechnąć podczas lektury. Ten dysonans między stylem a tematyką uwypukla tylko dramatyczność poruszanych aspektów. Chociaż wątpię, żeby tu chodziło o alkoholizm. Tu chodzi po prostu o dobrą literaturę, literaturę z życia wziętą. A mroczne otchłanie, które przemierzamy wraz z bohaterami, przesympatycznymi pacjentami dr. Granady, otchłanie które niejeden zna z autopsji, pomimo swej bezdenności i upiorności przemierzam wraz z narratorem z uśmiechem (nierzadko gorzkim) na ustach. Pilch umie opowiedzieć o rzeczach ważnych w sposób ironiczny, z posmakiem liryzmu, nie tracąc sedna sprawy. Rzadka i cenna rzecz w polskiej literaturze.

Nie powinienem oceniać tej powieści, gdyż mam do niej stosunek absolutnie bezkrytyczny. Przede wszystkim styl Pilcha - dla niektórych zbyt rozbudowany, barokowy, irytujący, dla mnie - doskonały, lekki, dowcipny, trafny. Jakkolwiek temat poruszony w powieści zabawny nie jest, często wręcz nie sposób się nie uśmiechnąć podczas lektury. Ten dysonans między stylem a tematyką...