Alkohol to zło i ta książka pokazuję to w dobry literacki sposób. Po jej przeczytaniu uświadomiłem sobie jeszcze bardziej że alkohol to po prostu twardy narkotyk. Muszę jeszcze obejrzeć film pod tym samym tytułem, polecam!

Alkohol to zło i ta książka pokazuję to w dobry literacki sposób. Po jej przeczytaniu uświadomiłem sobie jeszcze bardziej że alkohol to po prostu twardy narkotyk. Muszę jeszcze obejrzeć film pod tym samym tytułem, polecam!

Ciekawa i wciągająca, choć momentami czułam pewien przerost formy nad treścią, np. jak zaczęły się rozważania o początku picia, to liczyłam, że będzie coś o tym, jak główny bohater zaczął pić, a nie tylko abstrakcyjne rozważania o początku i końcu różnych rzeczy, no ale bez przesady, w końcu to literatura piękna, a nie reportaż czy biografia. Postać profesora "Kolumba Odkrywcy" dobrze pokazuje, że alkoholik to nie musi być śmierdzący żul stojący pod monopolowym - uzależnienie nie wybiera, nie obchodzi go intelekt człowieka czy jego status społeczny. Niestety, jakkolwiek nie neguję, że Pilch wielkim pisarzem był, to momentami wątek miłosny trochę mi zapachniał tandetnym romansidłem - oto nagle piękna brunetka w żółtej sukience zstępuje z nieba niczym anioł i nawraca alkoholika na drogę trzeźwości. A przecież wiemy, ile kobiet (zazwyczaj kobiet, chociaż mężczyźni pewnie też się trafiają) się łudzi, że uda im się zmienić uzależnioną osobę i czym się to zazwyczaj kończy... Ogólnie jednak książka mi się bardzo podobała, cieszę się, że odświeżyłam ją sobie po latach i myślę, że kiedyś jeszcze sięgnę po inne dzieła Pilcha.

Ciekawa i wciągająca, choć momentami czułam pewien przerost formy nad treścią, np. jak zaczęły się rozważania o początku picia, to liczyłam, że będzie coś o tym, jak główny bohater zaczął pić, a nie tylko abstrakcyjne rozważania o początku i końcu różnych rzeczy, no ale bez przesady, w końcu to literatura piękna, a nie reportaż czy biografia. Postać profesora "Kolumba...

Przeczytana po obejrzeniu filmu. Do mnie film trafił mocniej niż książka. Nieczęsto tak się zdarza :-)

Przeczytana po obejrzeniu filmu. Do mnie film trafił mocniej niż książka. Nieczęsto tak się zdarza :-)

W dobie sezonowych prawd i kieszonkowych, na kolanie pisanych epifanii, w dobie programowej bylejakości i braku głębi, twórczość Pilcha jest ewenementem.

Bohaterem a taże narratorem Pilchowskich powieści („Miasto utrapienia” i „Pod mocnym aniołem”) i opowiadań z tomu „Moje pierwsze samobójstwo” jest everyman, którego autor obsadza w dyskusyjnej fabule. W przypadku „Miasta utrapienia” odważę się napisać, iż jest to fabuła zwyczajnie głupia (perypetie faceta słyszącego kody (piny) kart płatniczych),jednakowoż – co niebywałe w przypadku powieści i opowiadań – w tej prozie zupełnie nie chodzi o fabułę. Ta proza ukazuje, że dzięki słowom, dzięki ich głębi, dzięki namysłowi możliwemu dzięki pojęciom, życie każdego z nas może być pełne i bogate, bo to podmiot jest wszystkim i od niego zależy, ile cudowności zechce dostrzec w codzienności.

Jeżeli Jacek Dukaj ma rację i doświadczamy właśnie schyłku epoki pisma, jeżeli niedługo będziemy tylko bezrefleksyjnie doświadczać, zaiste, w pisarstwie Pilcha odnajdujemy mistrzowski akord świadczący o tym, że pismo tanio skóry nie sprzeda.

W dobie sezonowych prawd i kieszonkowych, na kolanie pisanych epifanii, w dobie programowej bylejakości i braku głębi, twórczość Pilcha jest ewenementem.

Bohaterem a taże narratorem Pilchowskich powieści („Miasto utrapienia” i „Pod mocnym aniołem”) i opowiadań z tomu „Moje pierwsze samobójstwo” jest everyman, którego autor obsadza w dyskusyjnej fabule. W przypadku „Miasta...

Niedosyt po książce  przenika jak deliryczna chęć pociągnięcia z flaszki, po pilchowemu, ironicznie, zgryźliwie, czasem, by krew stężała od różnych procentowo emocji i myśli wstrząśniętych i zmieszanych. Lecz cóż może zbulwersować dzisiejszego czytelnika? Z pewnością nie zwykły paw i majaczenia alkoholika intelektualisty. Książkę przyjmuje się lekko jak chłodne  piwko w upalny dzień, pozostawia jednak uczucie niedopicia. Łyka się cytaty z  wykwintnych alkoholi jednak tylko do mieszania w nich łyżeczką, od czego nie stają się  nektarem bogów czy oświecającą  somą.

Niedosyt po książce  przenika jak deliryczna chęć pociągnięcia z flaszki, po pilchowemu, ironicznie, zgryźliwie, czasem, by krew stężała od różnych procentowo emocji i myśli wstrząśniętych i zmieszanych. Lecz cóż może zbulwersować dzisiejszego czytelnika? Z pewnością nie zwykły paw i majaczenia alkoholika intelektualisty. Książkę przyjmuje się lekko jak chłodne  piwko w...

Zaskakująco wciągająca, bardzo smutna i wzbudzająca współczucie. Nie zapamiętam fabuły, ale na pewno zapamiętam jej atmosferę.

Zaskakująco wciągająca, bardzo smutna i wzbudzająca współczucie. Nie zapamiętam fabuły, ale na pewno zapamiętam jej atmosferę.

Przejmujący do głębi opis zmagań z nałogiem podany w pięknym, gawędziarskim stylu.

Przejmujący do głębi opis zmagań z nałogiem podany w pięknym, gawędziarskim stylu.

"Pod mocnym Aniołem" wywołało we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony jest ciekawa narracja, świetny język, trafne i ostre jak brzytwa spostrzeżenia głównego bohatera Jurka. I to bez względu na stan trzeźwości lub upojenia alkoholowego. Czytelnik poznaje Jurka w jego wzlotach i upadkach, pijackim bełkocie (pełnym filozoficznych rozkmin),miłości (do kobiet i alkoholu). Towarzyszy Jurusiowi na odtruciach i pobycie na oddziale szpitalnym dla deliryków, gdzie poznaje innych pacjentów i ich barwne, często śmieszne historie. I właśnie to nieco prześmiewcze i pełne ironii podejście do alkoholizmu, które zapewne ma pomóc naszemu literatowi w walce z własnym nałogiem i słabością, trochę kłóci mi się z faktycznym obliczem choroby. Na próżno tu szukać dramatu rodziny dotkniętej nałogiem czy degradacji człowieka. Są piekielne inteligentne spostrzeżenia, filozoficzne dysputy i nawet to, co okrutne i degradujące, jest przedstawione nieco ironicznie. Dla osoby, która przeżywa bądź przeżyła piekło (współ)uzależnienia może być to lektura trudna.

"Pod mocnym Aniołem" wywołało we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony jest ciekawa narracja, świetny język, trafne i ostre jak brzytwa spostrzeżenia głównego bohatera Jurka. I to bez względu na stan trzeźwości lub upojenia alkoholowego. Czytelnik poznaje Jurka w jego wzlotach i upadkach, pijackim bełkocie (pełnym filozoficznych rozkmin),miłości (do kobiet i alkoholu)....

Sięgnęłam do książki po obejrzeniu filmu. Niestety książka mnie nie zachwyciła i nie trafiła na półkę ulubionych pozycji

Sięgnęłam do książki po obejrzeniu filmu. Niestety książka mnie nie zachwyciła i nie trafiła na półkę ulubionych pozycji

Bardzo dobra opowieść. Językowo. Narracyjnie.
Niestety, jeśli chodzi o treść zupełnie nie rozumiem zachwytów krytyki nad ciekawym na temat spojrzeniem. Opowieść o kolejnym stanie alkoholowego upodlenia, mimo pięknego, żywego, bogatego języka - zupełnie mnie nie zachwyca. Opowieści o wielu takich bohaterach, tym bardziej, cóż w nich pięknego. Paprzą swoje życia i mają być wzorem osobowości?
Może byłoby co innego gdybym był na przykład psychiatrą w ośrodku odwykowym... ? Tylko przypuszczam, że wtedy nie musiałbym czytać tej opowieści - miałbym ja na co dzień, w realu, do obrzydzenia.

Bardzo dobra opowieść. Językowo. Narracyjnie.
Niestety, jeśli chodzi o treść zupełnie nie rozumiem zachwytów krytyki nad ciekawym na temat spojrzeniem. Opowieść o kolejnym stanie alkoholowego upodlenia, mimo pięknego, żywego, bogatego języka - zupełnie mnie nie zachwyca. Opowieści o wielu takich bohaterach, tym bardziej, cóż w nich pięknego. Paprzą swoje życia i mają...