Dlaczego „Dziewczyna z pociągu” nie wzbudziła mojej sympatii?
Po pierwsze wszystkie bohaterki wydawały mi się bardzo podobne. Miały podobny punkt widzenia, a autorka nie wysiliła się nawet, by delikatnie zmienić styl ich wypowiedzi. Nie było w nich żadnej głębi. Co prawda, wszystkie miały swoje problemy, racje, ale brakowało mi w nich prawdziwych emocji i uczuć. Żadna nie uczyła się na własnych błędach i non stop robiła to samo. I tak w kółko. Dla jednej nie skończyło się to najlepiej.
Jeśli chodzi o fabułę, jest nieźle. Ciekawy początek, pełno w nim niejasności. Stopniowo wiemy coraz więcej i więcej… I ja już w połowie książki domyśliłam się, kto będzie mordercą. Także zakończenie było dla mnie dość przewidywalne, przynajmniej w pewnym stopniu. Choć nie ukrywam, że kilka szczegółów mnie zaskoczyło.
Paula Hawkings mogła stworzyć naprawdę świetną historię, gdyby ją lepiej dopracowała. Także pod względem stylistycznym. Początkowo powieść mnie raczej nie zainteresowała. Miałam wrażenie, że albo autorka niezbyt dobrze pisze albo tłumacz nie spisał się najlepiej. Wraz z rozwojem akcji to uczucie lekko zblakło, ale nie do końca. Czasem tak jest, że styl jakiegoś autora nam nie odpowiada. Tak po prostu. Ja tak miałam w tym przypadku.

Dlaczego „Dziewczyna z pociągu” nie wzbudziła mojej sympatii?
Po pierwsze wszystkie bohaterki wydawały mi się bardzo podobne. Miały podobny punkt widzenia, a autorka nie wysiliła się nawet, by delikatnie zmienić styl ich wypowiedzi. Nie było w nich żadnej głębi. Co prawda, wszystkie miały swoje problemy, racje, ale brakowało mi w nich prawdziwych emocji i uczuć. Żadna nie...