Lektura szkolna. To hasło musi mieć jakąś magiczną moc.

„Dwanaście prac Herkulesa” to faktycznie dwanaście zadań, których podejmuje się Herkules Poirot - znany i ceniony detektyw. Mężczyzna marzy już o odpoczynku, chce oddać się uprawie dyni, ale zanim przejdzie na emeryturę, postanawia zakończyć swą karierę w niebanalny sposób jak np. wyprowadzenie Cerbera z piekła. Los tak chciał, że w każdej z podejmowanych prac da się odnaleźć pierwiastek mitologiczny. I tak dla przykładu pewne kobiety zostają nazwane ptakami stymfalijskimi, pekińczyk otrzymuje tytuł Lwa z Nemei itp. Pomysł ciekawy! Gdzie więc to piętno lektury szkolnej?

Prawie każdy z rozdziałów rozpoczyna się bardzo podobnie: ktoś przychodzi do detektywa, opowiada o swoim problemie, po czym Herkules podejmuje się wykonania pracy. To, że każda zagadka będzie rozwiązana niestety zdradza nam okładka (cóż za okropny błąd!), ale chyba bardziej denerwujące jest to, że czytelnik zostaje odcięty od możliwości myślenia – kto jest winny? Rozwiązania dostajemy prawie na tacy, do tego w większości historii to Herkules wyjaśnia, jak doszedł do rozwiązania, dlaczego nie „A” tylko „B” jest winny. Niestety, mimo że próbujemy zabawić się w detektywów, większość historii jest „okrojona” z akcji na rzecz bardzo obfitych i szczegółowych wyjaśnień.

Oczywiście są rozdziały ciekawe, które czyta się z zainteresowaniem, ale czy to przekona młodych ludzi do kryminałów?

Lektura szkolna. To hasło musi mieć jakąś magiczną moc.

„Dwanaście prac Herkulesa” to faktycznie dwanaście zadań, których podejmuje się Herkules Poirot - znany i ceniony detektyw. Mężczyzna marzy już o odpoczynku, chce oddać się uprawie dyni, ale zanim przejdzie na emeryturę, postanawia zakończyć swą karierę w niebanalny sposób jak np. wyprowadzenie Cerbera z piekła. Los...