Jakie to było słabe. Jak flaki z olejem. Niby coś tam się dzieje ale tak naprawdę nic się nie dzieje. Książkę spokojnie można by było skrócić do 300 stron (powieść liczy ponad 600 stron),a czytelnikowi i tak by nic nie umknęło. Tak bardzo jest to rozwleczone. Nawet tego nie ma co porównywać do tomów 1-5. Jakoś udało mi się zakończyć tą lekturę, ale tylko dlatego, że mam ogromny sentyment do serii. Która niestety od tomu 6 srogo zawodzi. Polecam tylko fanom serii.

Jakie to było słabe. Jak flaki z olejem. Niby coś tam się dzieje ale tak naprawdę nic się nie dzieje. Książkę spokojnie można by było skrócić do 300 stron (powieść liczy ponad 600 stron),a czytelnikowi i tak by nic nie umknęło. Tak bardzo jest to rozwleczone. Nawet tego nie ma co porównywać do tomów 1-5. Jakoś udało mi się zakończyć tą lekturę, ale tylko dlatego, że mam...

Poprzedni tom zakończył mini trylogię „Świat wampirów” obsadzoną trochę osobno od reszty serii. Jednakże tom dziewiąty otwiera tym razem dylogię „Stracone lata” osadzoną między drugim a trzecim tomem cyklu. Czy tom ten potrafi dodać coś nowego do luk w historii?

Harry Keogh usiłuje się odnaleźć w swoim nowym status quo, a także kontynuuje poszukiwania swojej żony i synka. Równocześnie pomaga w śledztwie w sprawie morderstw przywodzących na myśl wilkołaka. Jednakże to dopiero początek problemów Nekroskopa.

Wątek śledztwa stanowi trochę osobne opowiadanie od reszty książki. Niestety jest przeraźliwie wręcz nużące. Wielokrotnie powtarzane są te same informacje, a zagadka nie intryguje. Na dodatek rozwiązanie jest bardzo banalne, a główny przeciwnik żałosny.

Ciekawiej robi się później kiedy na horyzoncie pojawiają się wampiry. Można się tu trochę dowiedzieć jak potoczyły się losy trzech głównych wampirzych rodów wypędzonych na Ziemię. Pojawiają się tu nawet nawiązania do powieści „Dracula”, które mogą sugerować trochę inny przebieg wydarzeń niż przedstawiał to Bram Stoker. Pod względem rozbudowy świata przedstawionego więcej można się dowiedzieć o wilkołaczych wampirach, a także o innym sposobie stania się Wampyrem. Niestety sama historia poszczególnych waśni rodowych jest trochę rozczarowująca, bo niektóre wątki zostały zakończone zupełnie mimochodem.

Bardzo rozczarowuje główny wątek Nekroskopa. Czytelnicy znający poprzednie tomy wiedzą już jak zakończy się poszukiwanie jego żony i dziecka, więc niepotrzebnie poświęcono mu tu wiele miejsca. Z kolei jego wątek relacji z nową postacią jest bardzo naiwny. Harry daje się wodzić za nos, a zmarli nie pomagają mu, chociażby mogliby rozwiązać cały problem bardzo szybko. Również nowa bohaterka zachowuję bardzo naiwnie, chociaż w zamierzeniu miała być bardzo zaradna i cwana. Poza tym odnoszę wrażenie, że pomimo tego, iż książka ma ponad 600 stron, to zaskakująco niewiele się w niej dzieje i jest to dopiero wstęp do właściwych wydarzeń z kolejnego tomu.

Niestety ten tom bardzo mnie rozczarował. Umiejscawiając akcję w przeszłości wiadomo, że nie może się tu wydarzyć nic, co mogłoby w jakiś sposób wpłynąć na przyszłe wydarzenia. Na dodatek akcja jest zdecydowanie zbyt rozwleczona, a dialogi są często zupełnie o niczym. Moim zdaniem jest to jeden z najsłabszych tomów serii.

Poprzedni tom zakończył mini trylogię „Świat wampirów” obsadzoną trochę osobno od reszty serii. Jednakże tom dziewiąty otwiera tym razem dylogię „Stracone lata” osadzoną między drugim a trzecim tomem cyklu. Czy tom ten potrafi dodać coś nowego do luk w historii?

Harry Keogh usiłuje się odnaleźć w swoim nowym status quo, a także kontynuuje poszukiwania swojej żony i synka....

Znów jest dobrze, jest Harry! Końcówka jest taka, że jak się nie ma obok części kolejnej, to można się zirytować. W każdym razie - część naprawdę dobra! Ale bez przeczytania przynajmniej 1 i 2 na pewno trochę dziwnie się ją czyta :)

Znów jest dobrze, jest Harry! Końcówka jest taka, że jak się nie ma obok części kolejnej, to można się zirytować. W każdym razie - część naprawdę dobra! Ale bez przeczytania przynajmniej 1 i 2 na pewno trochę dziwnie się ją czyta :)

Cykl Nekroskop - nie można się oderwać! Fenomenem jest to, że tyle napisanych części, a tak samo historia fascynuje, nawet może coraz bardziej...:-)

Cykl Nekroskop - nie można się oderwać! Fenomenem jest to, że tyle napisanych części, a tak samo historia fascynuje, nawet może coraz bardziej...:-)

Cały cykl rewelacyjny, uzasadnienie przy pierwszym tomie ;-)

Cały cykl rewelacyjny, uzasadnienie przy pierwszym tomie ;-)

W porównaniu do poprzedniej rewelacja.

W porównaniu do poprzedniej rewelacja.

Książka trochę o niczym. Niby coś się dzieje ale nic z tego mnie nie porwało. Ale i tak będę czytać dalej bo lubię tę serię.

Książka trochę o niczym. Niby coś się dzieje ale nic z tego mnie nie porwało. Ale i tak będę czytać dalej bo lubię tę serię.

Podchodziłem do niej bardzo sceptycznie. I choć od początku trochę się ślimaczy, to potem wciąga.

Podchodziłem do niej bardzo sceptycznie. I choć od początku trochę się ślimaczy, to potem wciąga.