Troszkę się naczekałam na kontynuację jednej z moich ulubionych książek. Obawiałam się, czy nie straciłam zainteresowania, czy rozłąka z bohaterami nie była zbyt długa. Ale książka ta, jako jedna z niewielu pozycji, wryła się głęboko w moją pamięć, świat stworzony przez autora, gdzie nastoletnie dzieci można oddać na podzielenie, by ich części składowe służyły większemu dobru, wstrząsnął mną na tyle, że historia stała się dla mnie niezwykła. I dlatego obcowanie z drugą częścią było dla mnie wyczekaną i niepowtarzalną przyjemnością.

Connor i Risa starają się jak mogą utrzymać Cmentarzysko i setki ocalonych przed podzieleniem dzieciaków w jako takim porządku. Starają się też odnaleźć w nowej roli, Risa jako osoba poruszająca się na wózku a pragnąca być niezależna od innych, oraz Connor, który za nic nie może oswoić się ze swoją ręką, otrzymaną bez jego zgody po podzielonym Rolandzie. Lev natomiast, klakier który nie zaklaskał, staje się inspiracją i bożyszczem dla wielu dziesięciorodnych.

Nawet nie wiem, kiedy upłynęło mi te prawie sześćset stron. Bohaterowie stali się bardziej dojrzali, a nowe losy, jakie zgotował im okrutny świat czytałam z wielkim zainteresowaniem, a napięcie rosło im bliżej końca. Uroniłam nawet kilka łez, bo całość naprawdę mi się podobała. Duży plus dla autora za nowe postacie. Zdecydowanie potrzebny był taki Starkey, osoby jego pokroju zawsze budzą wiele emocji i nadają smaku wydarzeniom. Inni – Miracolina, Roberta, Nelson – wszyscy na swoim miejscu, rola każdego z nich była świetna.

Trochę pomysł na Cama zepsuł mi lekturę, za co gwiazdka w dół. Była to fajna postać, ciekawie scharakteryzowana i wnosząca wiele do treści, dająca do myślenia nad tym, czy stworzenie człowieka jest właściwą drogą, ale nie wiem czemu takie odniesienia do Frankensteina zawsze mnie drażnią w książkach, które nie są Frankensteinem. Ale to chyba jedyny minus.

Akcja nie była jakaś specjalnie nieprzewidywalna, od razu można się było domyśleć na przykład motywów Risy do takiego a nie innego zachowania, ale historia była zgrabna i wciągająca, oraz co najważniejsze dla mnie, posiadała ładnie zbudowane tło, a nie tylko miłostki z dystopią w tle. Obok Igrzysk Śmierci jest to jeden z moich osobistych faworytów w tym gatunku.

Z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnych części i mam nadzieję, że nie przyjdzie mi na nie czekać tak długo, jak na Rozdartych.

„Na świecie jest pełno zwykłych ludzi, którzy robią niezwykłe rzeczy.”

Troszkę się naczekałam na kontynuację jednej z moich ulubionych książek. Obawiałam się, czy nie straciłam zainteresowania, czy rozłąka z bohaterami nie była zbyt długa. Ale książka ta, jako jedna z niewielu pozycji, wryła się głęboko w moją pamięć, świat stworzony przez autora, gdzie nastoletnie dzieci można oddać na podzielenie, by ich części składowe służyły większemu...