Po pierwsze – bardzo odpowiada mi język jakim operuje pani Laurens.
Jest dokładnie tym czego oczekuję w literaturze tego typu. Niestety z poziomem przedstawianych historii bywa już znacznie mniej kolorowo ( ale i tak chętnie sięgam po książki spod jej pióra, z nadzieją, że może akurat tym razem pani Stephanie uda się trafić w moje gusta i zaspokoić wymagania.
Jak już wielokrotnie wspominałam, cykl „Cynsterowie” jest bardzo nierówny i niestety „Idealna narzeczona” należy do jednej ze słabszych pozycji w tej serii.
Niby wszystkie elementy niezbędne dla gatunku są, bo jest i wątek romantyczny i kropelka erotyki, a do tego zagadka ( prościutka) i kilka tajemnic do odkrycia …. ale to wszystko jakoś tak ślamazarnie i rozwlekle poprowadzone, że nie wciąga i nie przykuwa uwagi. Sprawa dotyczy kręgów dyplomatycznych, więc z jednej strony, jest rzeczą naturalną, że wiele w niej spotkań, rozmów, uśmiechów, aluzji i tym podobnych, ale jak rany.. niechże tam będzie w tym wszystkim choć kapka życia i jakiejkolwiek pasji, bo przecież dyplomata też człowiek i choćby w swoim prywatnym życiu, powinien przejawiać jakąś pasję i niedoskonałości.
A tu wszystko jest tak mdłe, każdy krok przekalkulowany, każde mocniejsze uczucie dogłębnie przemyślane. Gdzie w tym „żywioł” ? Jakaś porywająca zmysły namiętność? Cokolwiek?
Książka jest moim zdaniem do polecenia jedynie tym paniom, które pociągają meandry i niuanse towarzysko dyplomatyczne, cała reszta skończy lekturę lekko znudzona.

Po pierwsze – bardzo odpowiada mi język jakim operuje pani Laurens.
Jest dokładnie tym czego oczekuję w literaturze tego typu. Niestety z poziomem przedstawianych historii bywa już znacznie mniej kolorowo ( ale i tak chętnie sięgam po książki spod jej pióra, z nadzieją, że może akurat tym razem pani Stephanie uda się trafić w moje gusta i zaspokoić wymagania.
Jak już...