Stephanie Laurens

Uwaga spoiler! Ależ się wynudziłam. Od pierwszych stron on kocha ją, ona jego, ale trzeba przeczytać pół książki nim w końcu nastąpi pierwszy pocałunek. Później akcja przyśpiesza, para ląduje w łóżku (jakby to było zupełnie normalne w tamtych czasach) i oczywiście panna Carrick zachowuje się w nim prawie jak doświadczona kurtyzana. Po kilku szaleńczych nocach, ona nie wie, czy on ją prawdziwie kocha, czy tylko chce się żenić z obowiązku. Unika go, nie rozmawia z nim, lecz gdy tylko wieczór nastanie...łoże znów zamieni się w świątynię pożądania. A rano on sobie usłyszy, że był tylko kochankiem i o małżeństwie nie ma co mówić. Tak zareagować mogłaby tylko jakaś wyrachowana, frywolna intrygantka, a nie ułożona panienka z dobrego domu. Na końcu ratują się nawzajem z pułapki zastawionej na nich przez czarny charakter R. McDougala. A to oznacza, że on kocha ją, ona jego i nic już nic nie stoi na przeszkodzie, by mogli żyć razem długo i szczęśliwie. Typowe romansidło, atmosfery XIX-wiecznej Szkocji jak na lekarstwo, fabuła banalna, ** za ładne tłumaczenie.