Tyle szumu na temat Mroza, że sięgnęłam po Behawiorystę.

Pierwsze wrażenie? Pomysł ciekawy, wykonanie toporne. Krótkie, proste zdania, przypominające mi nieco szkolne wypracowania. Ubogi językowo styl, a postacie są papierowe. Mróz chyba starał się wykreować interesującego bohatera tworząc Edlinga, ale mu się nie udało. Kompletnie nie zaciekawiło mnie, co spowodowało kompromitację Gerarda i jego dyscyplinarne zwolnienie, jak już to intrygująca jest jego specjalność – kinezyka. Mam jednak wrażenie, że interpretacja mowy ciała w wykonaniu Gerarda to bardzo płytkie potraktowanie złożonego tematu – innymi słowy – niezbyt drobiazgowy research. Fragment dotyczący koła hermeneutycznego – garść informacji z Wikipedii. Ot, coś tam autor przeczytał na ten temat i wsadził do książki. To samo przy przywołaniu postaci Theo Kaczynskiego. Nie dowiedziałam się niczego więcej niż można przeczytać na Wiki. Do tego to nazywanie Gerarda behawiorystą – pomieszanie z poplątaniem.
Czyta się kiepsko, głównie ze względu na styl – wydawałoby się, że taka tematyka powinna trzymać w napięciu. Nie trzyma, bo Mróz nie umie tego napięcia zbudować. Są tacy pisarze, którzy sprawiają, że siedzimy w wykreowanym przez nich w świecie tak mocno, że nie sposób się oderwać. Wczuwamy się w losy bohaterów, żyjemy w ich świecie, stają się dla nas realni. Są też tacy, którzy piszą w tak genialny sposób, że zachwycamy się każdym zdaniem. Wsiąkamy w to, co stworzyli i ze względu na fabułę i na styl. Takie książki są najlepsze i ciężko o nich zapomnieć.
Mróz nie potrafi ani jednego ani drugiego. Nudni, przeraźliwie wręcz nudni bohaterowie. Jakbym czytała jakąś fabularną wersję któregoś z tych polskich seriali o policjantach i detektywach (wybaczcie, nie pamiętam tytułów, nie oglądam). Cienia życia nie ma w tej książce, nie ma też w czytelniku lęku przed tym, co się stanie (a chyba tak powinno się czytać dobry thriller, prawda?), ani ciekawości.
Próbowałam zrozumieć fenomen, ale nie zrozumiałam. Jest mnóstwo popularnych książek, wcale niekoniecznie wybitnie napisanych, które mają w sobie „coś”. Są po prostu lekką rozrywką. Behawiorysta nie był dla mnie rozrywką, bo rozrywka nie sprawia, że ziewam z nudów. Przypominał mi kryminalną wersję harlequina.
Poczułam się zaciekawiona dopiero po około 150 stronach. Lekko zaintrygowana. Kompozytor zaskoczył mnie raptem jeden raz. Zawsze coś. Jednakże jakoś nie czuję się specjalnie zachęcona do tego, żeby sięgnąć po inną powieść Mroza.

Tyle szumu na temat Mroza, że sięgnęłam po Behawiorystę.

Pierwsze wrażenie? Pomysł ciekawy, wykonanie toporne. Krótkie, proste zdania, przypominające mi nieco szkolne wypracowania. Ubogi językowo styl, a postacie są papierowe. Mróz chyba starał się wykreować interesującego bohatera tworząc Edlinga, ale mu się nie udało. Kompletnie nie zaciekawiło mnie, co spowodowało...