Do końca 2016 zostało jeszcze kilka miesięcy, a ja już wiem że przeczytałam jedną z najgorszych książek roku. Żal tylko, że wyszła ona spod ręki Simons, która dotychczas kojarzyła mi się z literaturą obyczajową na całkiem przyzwoitym poziomie – i może powinna przy niej pozostać, bowiem zupełnie nie udźwignęła ciężaru tematyki bliższej kręgom powieści sensacyjnej.

Dawno nie czytałam tak absurdalnej książki – nagromadzenie niedorzeczności poraża już na starcie, a im dalej w las, tym jeszcze gorzej. Niektóre idee autorki w normalnych realiach wprawiłyby mnie w stan (pobłażliwej) wesołości, ale w sytuacji gdy tak bzdurne koncepty znajdują poklask i zostają wydane pod szyldem thrillera, to bliżej mi do przerażenia niż śmiechu. To, co przeczytałam w bezlitosny sposób obnaża kompletny brak przygotowania Simons, która bazowała na swoich naiwnych wyobrażeniach na temat wydarzeń będących osią fabuły, nie dbając przy tym o zachowanie pozorów realizmu. To, w połączeniu z miernym warsztatem, całkowitym brakiem umiejętności budowania napięcia, nieudolną kreacją bohaterów oraz próbą zaserwowania czytelnikowi strzępków informacji oderwanych od logiki zdarzeń powoduje, że owa pozycja jest w mych oczach zdyskwalifikowana.

Nic się w tej książce nie broni i herezją jest klasyfikowanie jej jako thriller. Absolutnie nie polecam.

Do końca 2016 zostało jeszcze kilka miesięcy, a ja już wiem że przeczytałam jedną z najgorszych książek roku. Żal tylko, że wyszła ona spod ręki Simons, która dotychczas kojarzyła mi się z literaturą obyczajową na całkiem przyzwoitym poziomie – i może powinna przy niej pozostać, bowiem zupełnie nie udźwignęła ciężaru tematyki bliższej kręgom powieści sensacyjnej.

Dawno...