Jak to jest obudzić się w ciele ograniczonym, pełnym wad, niedoskonałości, wielkich przeszkód? Jak to jest codziennie pokonywać przeszkody, które los rzuca nam pod nogi? Jak to jest, gdy najprostsza czynność jest utrapieniem? Jak to jest, gdy ciało odmawia posłuszeństwa? I jeszcze, jak to jest, gdy umysł tak niecodzienny jest zamknięty w ograniczonej skorupie?

Na wiele z tych pytań poznałam odpowiedź czytając książce Doroty Tyrakowskiej „Poczwarka”. Świat w niej przedstawiony daleki jest od ideału, jest w nim wiele bólu, cierpienia, trosk i zmartwień, jednak pojawiają się przebłyski, nawet jeden uśmiech, miłe słowo potrafiło rozjaśnić mrok. Połączenie doskonałego życia, odrzucenia, ciężkiej choroby, o której autorka nie boi się pisać. Jej wizja pozwala nam dostrzec świat z innej perspektywy, odmiennej, kolorowej.

Ewa i Adam są doświadczonym małżeństwem, odkładali decyzję pojawienia się dziecka aż do czasu, gdy będę mogli dostarczyć dziecku godziwych warunków życia. Mają już ponad 30 lat, Ewa zaszłą w ciążę, na świat ma przyjść dziewczynka, liczą, że będzie to idealnie dziecko, bez żadnej skazy, wzorowo się zachowujące, bardzo inteligentne, nieprzeciętnie zdolne. Jednak ich wyobrażenia nie układają się po ich myśli. Dziewczynka, która przychodzi na świat ma zespół Downa, a do tego bardzo ciężką jego odmianę, mężczyzna od razu chcę oddać dziecko, kobieta jest załamana. Ich idealny świat ma zostać zburzony? W ich domu nie ma miejsca dla niepełnosprawnego dziecka.
Ewa chcę oddać dziewczynkę, jednak pod wpływem impulsu zmienia zdanie. Sama nigdy nie dowiedziała się, dlaczego tak postąpiła. Od teraz jej życie uległo ogromnej przemianie. Czy da sobie z tym radę? Jak zareaguję mąż, rodzina, przyjaciele? Czy jest gotowa na takie poświęcenie?

Akcja powieści rozgrywa się w czasach współczesnych, dobrze nam znanych, łatwych do zrozumienia, jednak problemy w niej poruszane, nalezą do największych problemów dzisiejszego świata, często tematów tabu, nie poruszanych, omijanych, takich, o których nie chce się rozmawiać.

Bohaterami głównymi są trzy osoby, książka opiera się na ich ośmioletnim życiu, na problemach rozterkach i kłopotach. Tytułową poczwarką jest córka Ewy i Adama, niepełnosprawna Myszka. Dziewczynka mimo ciężkiej, nieuleczalnej choroby stara się żyć jak najlepiej. Niestety wszystko, co robi jest ograniczane przez jej ciało. Odpoczynek daje jej miejsce, które wielu napawałoby lekiem, strych. Tam może być sobą, bez ograniczeń, z lekkim doskonałym do tańca ciałem. Tam wszystko JEST DOBRE.
Ewa matka Myszki, codziennie musi zmagać się z chorobą córki, nadal marzy o normalnej córce, często jest bliska załamania, martwi się rozpadem małżeństwa, próbuję dać choć odrobinę szczęścia Marysi. Kocha córkę, lecz cały czas czuję żal.
Adam opuszcza rodzinę, odsuwa się od córki i żony, zamyka się w swoim gabinecie, nie chcę kontaktu ze swoim dzieckiem. Oskarża Myszkę o niszczenie jego planów, życia i rodziny. Uważa, że żona winna jest chorobie córki, że to w jej rodzinie występowała ta choroba genetyczna. Poświęca się całkowicie pracy, nie pomaga żonie.

Powieść na pewno jest bardzo pouczająca, zawiera wiele prawd moralnych, wzorców zachowań, jednak musze też wspomnieć, że była to moja lektura, kompletnie nie chciałam po nią sięgać, książki obyczajowe kojarzą mi się z nudą, codziennym życiem, wolę uciekać w świta fantastyki, niezwykłych istot, cudów. Tu też można jednak znaleźć tak niezwykłe wydarzenie, zwykłe życie przeplata się tu z fantastyczną bajką. Pani Tyrakowska połączyła bardzo rzeczywistą książkę z zdarzeniami niecodziennym, które się nam nie zdarzają, są czymś niezwykłym. Musze jednak wspomnieć o fakcie, że dla mnie książka często była nudnawa, jest to dość krótka pozycja, a trochę się z nią męczyłam. Niektóre wątki bardziej mnie fascynowały, niektóre mniej. Właśnie te niezwykłe fragmenty w ogóle mi tu nie pasowały, o dziwo to właśnie przy nich najbardziej się nudziłam.

Czy historia mnie urzekła? W pewnym stopniu tak. Najbardziej spodobały mi się rozterki rodziców, córki nad życiem, to było takie prawdziwe, coś co doskonale rozumiałam, coś nad czym razem z bohaterami się zastanawiałam. Reszta książki, czyli opisy normalnego życia, raz mnie zaskakiwały, raz nużyły, raz fascynowały. Jako lektura nie była to na pewno zła książka, jednak ja nie sięgam zbyt często po takie powieści. Potrafię się w nich dopatrzeć głębi, jednak gdy o tym czytam nie porywa mnie, szybko nudzi, bardziej rozmyślam nad problemami bohaterów niż wczuwam się w akcje książki. Myślę, że gdybym sama kiedyś w przyszłości sięgnęła po tą książkę lepiej bym ja zrozumiała, teraz historia nie wydawała mi się tak fascynująca, nie umiałam się dopatrzeć tej niezwykłości książki. Może w przyszłości, gdy będę miała za sobą wiele doświadczeń, bardziej do mnie trafi.
Ocena 6/10

Jak to jest obudzić się w ciele ograniczonym, pełnym wad, niedoskonałości, wielkich przeszkód? Jak to jest codziennie pokonywać przeszkody, które los rzuca nam pod nogi? Jak to jest, gdy najprostsza czynność jest utrapieniem? Jak to jest, gdy ciało odmawia posłuszeństwa? I jeszcze, jak to jest, gdy umysł tak niecodzienny jest zamknięty w ograniczonej skorupie?

Na wiele z...