Pan Pilch w doskonałej formie - humor, sarkazm, absurd, groteska, a wszystko to podane w oryginalny sposób, kwiecistym i soczystym językiem, w którym króluje niezmiennie gigantycznie rozbudowana składnia.

Perypetie głównego bohatera śmieszą, rozbrajają, czasem irytują, czasem skłaniają do refleksji, podobnie jak losy innych postaci, zwłaszcza z najbliższego kręgu Patryka. Trudno nie zwrócić uwagi na owładniętego miłością do płci pięknej i słabością do dziwek ojca narratora, jednak moim faworytem jest dziadek Jan Niepomucen, zwłaszcza w chwilach furii, która owocuje nader ekspresyjnymi monologami.
Postać księdza to także literacki i językowy majstersztyk.

Sporo scen z tej powieści stanowi satyrę na naszą rodzimą rzeczywistość, nie jest to jednak książka malkontencka. Autor, jak zawsze, trafnie obnaża słabości i kompleksy Polaków (i trudno mi się z nim nie zgodzić).

Plusem jest też zaskakujący epilog, w którym do głosu dochodzą autobiograficzne i autotematyczne motywy.
Polecam szczerze nie tylko fanom Pilcha.

Pan Pilch w doskonałej formie - humor, sarkazm, absurd, groteska, a wszystko to podane w oryginalny sposób, kwiecistym i soczystym językiem, w którym króluje niezmiennie gigantycznie rozbudowana składnia.

Perypetie głównego bohatera śmieszą, rozbrajają, czasem irytują, czasem skłaniają do refleksji, podobnie jak losy innych postaci, zwłaszcza z najbliższego kręgu Patryka....