Cóż, nie można się oprzeć urokowi okładki „Śnieżnego wędrowca” wydawnictwa Prószyński i S-ka. Choć to mroczna literatura. Można się było tego spodziewać po „Wiosce morderców”, wcześniejszym i pierwszym tomie kryminalnych przygód nieopierzonej jeszcze policjantki Saneli Beary i z lekka zdruzgotanego niepowodzeniami osobistymi, ale jeszcze młodego nadkomisarza Lutza Gehringa. Tych dwoje stanowi ciekawą parę - przyciągają się i odpychają, przede wszystkim zawodowo. Ale ciekawski czytelnik, świadomy literackich chwytów, wietrzy jakąś osobistą relację. Ciekawe, w którym tomie coś się zdarzy?

Ale! romanse mi w głowie (sporo ich w powieściowym świecie, ale raczej anty-), a to przecież ledwie sugerowana przez autorkę relacja.

Główny temat powieści to sprawa większego kalibru. Policja dostała właśnie informację o odkrytych w lesie zwłokach dziecka. Czy będzie to zaginiony przed czterema laty 9-letni Darij Tudor? Komisarz Gehring tym samym dostanie drugą szansę - może aktualne śledztwo nie utknie w martwym punkcie? W „Wiosce morderców” jego policyjny nos został nieco przytarty przez niesubordynowaną Sanelę. Czy tak będzie i tym razem?

Jeśli zaletą kryminału jest to, że czytelnik niemal do ostatniej strony pyta nerwowo: ale kto zabił?, to powieści Elisabeth Hermann należy uznać za świetne. Sprawa tajemniczej zbrodni nie odkrywa się wcale łatwo, choć - paradoksalnie - podejrzanych nie ma zbyt wielu. Jeśli liczyć dzieci - zaledwie 6 osób, dwie rodziny. Jedna to imigranckie, niezbyt dobrze sytuowane małżeństwo Chorwatów Lida i Darko Tudorowie. (Czy to możliwe, by rodzice pragnęli śmierci dziecka?). Druga - zamożna niemiecka rodzina z dwójką synów Eva i Günter Reinartzowie, u których pracuje Lida (obojętność? , bezduszność?, okrucieństwo? wyniosłość świata bogatych wobec biednych? ). No tak, zapomniałam o zaprzyjaźnionej sąsiadce z córką, bo przecież zawsze musi być jakaś sąsiadka. Autorka tak zręcznie prowadzi śledztwo, że czytelnik raz oskarża, raz uniewinnia. Ale nikogo chyba nie jest w stanie obdarzyć sympatią i zaufaniem. Bo jest w tym małym świecie duszno, bardzo duszno. I to jest nieprzyjemne.

Przy okazji kryminalnego śledztwa mamy migawki z pracy ludzi zajmujących się obserwacją wilków (mam wrażenie, że to ostatnio dość modny temat) i z życia środowiska imigranckiego w Niemczech (obraz małej wspólnoty w nie do końca przyjaznym środowisku).

Elisabeth Herrmann pisze sprawnie, dobrze się ją czyta, bo wciąga w swój świat, nie nudzi i zbędnie nie moralizuje. Nie buduje jakichś skomplikowanych wewnętrznie, bogatych i zniuansowanych portretów psychologicznych postaci i niekiedy pozwala akcji na spowolnienie, ale przecież całość powieści trzyma niezły poziom. To kawał dobrej popularnej literatury.

Justyna Radomińska