Czytanie tej książki zapowiadało się już od początku zaskakująco, bo czegóż można się spodziewać po książce, która od 3-4 lat nie była wyjmowana z półki przez żadnego czytelnika bądź bibliotekarza?

Akcja zaczyna się w momencie, kiedy to główna bohaterka, niejaka Leonie Kuyper, zastanawia się nad sukienką odpowiednią na pogrzeb Róży. Kim jest ta tajemnicza osóbka, która zmarła na udar słoneczny w chłodnej i raczej pochmurnej Holandii? To córka imigrantów węgierskich, którzy osierocili ją trochę za wcześnie; pracowniczka laboratorium, a poza tym kobieta niewyobrażalnie bogata jak na pracownika naukowego... Jeździ saabem, nosi futra z norek, markowe ciuchy, a do tego ma przepiękny apartament z tarasem... Jak na to wszystko zarabia? To jedno z najważniejszych pytań tej książki, na początek mówi się o spadku po rodzicach, potem o produkcji narkotyków, ale w końcu nie ma ostatecznego i prostego wyjaśnienia... Jest też Freek, dziwny podwójny rozwodnik, który ma najprawdopodobniej trzecią żonę. Budowlaniec, który budował apartamentowiec Róży; dziwny, porywczy, a na dodatek klnący na potęgę facet... Najgorszą jednak jego cechą jest to, że kiedy papla i się nakręca nie słucha nikogo. Od początku nie wierzy, że Róża umarła (podaje bardzo poważny argument: przecież Róża opalała się bardzo często i bardzo długo). Poza tym, to on ratuje Leonie przed śmiercią, to on snuje hipotezy o tableteczce ze spowolnionym uwalnianiem (co od prawdy, aż tak nie odbiega). Jest też może nie tak ważna, ile komiczna fryzjerka, osoba na pewno cierpiąca na utajoną chorobę psychiczną, bo czyż ktoś normalny powiedziałby: "Cieszę się na kremację tej takiej osoby!"... Jest też jąkający się piroman, notariusz, który w przerwie między mówieniem o testamencie Róży, podpala śmietankę w proszku do kawy... Sama zaś Leonie chce się chorobliwie upodobnić do Róży, zaczyna się do niej upodabniać, najpierw z wyglądu, potem z tembru głosu... Ta przemiana pokazuje jak łatwo można się stać kimś innym. Jest cienka granica między wykonywaniem ostatniej woli a chorobliwym obłędem.

Kolejnym plusem jest sam sposób zabójstwa, czy to normalne, by do zabójstwa użyć proszku z datury? Ciekawy pomysł, ciekawe zastosowanie wiedzy botanicznej. I w sumie troszeczkę przerażające. Proszek o znikomym smaku, bez zapachu, którego nie można wykryć przy sekcji zwłok... Książka idealna na listopadowe popołudnia, które się dłużą...

Czytanie tej książki zapowiadało się już od początku zaskakująco, bo czegóż można się spodziewać po książce, która od 3-4 lat nie była wyjmowana z półki przez żadnego czytelnika bądź bibliotekarza?

Akcja zaczyna się w momencie, kiedy to główna bohaterka, niejaka Leonie Kuyper, zastanawia się nad sukienką odpowiednią na pogrzeb Róży. Kim jest ta tajemnicza osóbka, która...