Uff... Przeczytałem.
Opisy zabytków mniej więcej tak długie, jak opisy przyrody w "Nad Niemnem". W pewnym momencie byłem nimi już tak poirytowany, że miałem do wyboru: albo przestać czytać, albo opisy te zacząć omijać. Na szczęście wybrałem drugą opcję. Na szczęście, bo książka jest naprawdę dobra. Byłaby znakomita, gdyby właśnie nie te opisy.
Lagdon ucieka. Goni do kilkunastu "chłopa" chcących go zabić. Biegnie już kilka godzin. Normalny człowiek myślałby tylko o tym, jak się uratować, obrazy z życia przebiegałyby mu przed oczami. Ale nie Langdon. Langdon ogląda gzymsy. Langdon podziwia umysły średniowiecznych architektów tworzących te cuda. I tak przez kilka stron. Żeby chociaż z tego podziwiania coś wynikało. Nie wiem. Może by skoczył na ten gzyms i ukrył się przed oprawcami? Ale nie. On ucieka... A za kilka stron kolejny nic nie wnoszący opis uliczki rzucającej cienie na tłumy przechodniów. I znowu kilka stron opisu cienia i uliczki.
Jak dla mnie to takie na siłę naciąganie Czytelnika na ilość stron. Na ilość stron, które niestety nic nie wnoszą. Ta książka spokojnie mogła się zmieścić na 300-400 stronach. I wówczas ocena byłaby 10/10 i napisałbym, że akcja wartka.
A tak? Flaki w oleju, które mimo wszystko proponuję przeczytać, bo sama fabuła jest dobra.

Uff... Przeczytałem.
Opisy zabytków mniej więcej tak długie, jak opisy przyrody w "Nad Niemnem". W pewnym momencie byłem nimi już tak poirytowany, że miałem do wyboru: albo przestać czytać, albo opisy te zacząć omijać. Na szczęście wybrałem drugą opcję. Na szczęście, bo książka jest naprawdę dobra. Byłaby znakomita, gdyby właśnie nie te opisy.
Lagdon ucieka. Goni do...