"Głos Pana" to megaksiążka. Nadksiążka, dla której trzeba by stworzyć nową kategorię. "Solaris" jest genialne. "Niezwyciężony" zachwycający. "Bajki robotów" dowcipne. "Katar" odświeżający... i tak dalej, i tak dalej... Każdej książce Lema można nadać mniej lub bardziej trafne określenie. Ale "Głos Pana"?! To jedna z najpotężniejszych przygód intelektualnych w moim życiu. Spektrum tematów i oryginalność ich ujęcia oszałamia i powoduje w głowie wielki wir, który miesza, przestawia pojęcia, zmienia punkty widzenia, mnoży pytania... Niektóre kwestie są tak niesamowicie oryginalne jak na przykład rozważania o wpływie religii na rozwój fizyki, mianowicie, że fizyka, tak rozumiana jak dziś, nie mogłaby powstać pod skrzydłami innej religii niż chrześcijaństwo... Umysł Lema był jak wielki ocean, który niczym sławetny ocean na planecie Solaris, przetwarzał znane nam dobrze informacje w niedostępny dla nas sposób, a efekt tej pracy jest dla nas tyleż zachwycający co niemożliwy do objęcia. To jakby kilka umysłów wtłoczonych w jeden. Każdy rozpracowuje inne zagadnienie, a potem w tajemniczy sposób łączą to wszystko w jedną wielowątkową teorię na temat wszystkiego. A do tego jak to wszystko jest napisane!!!!

"Głos Pana" to megaksiążka. Nadksiążka, dla której trzeba by stworzyć nową kategorię. "Solaris" jest genialne. "Niezwyciężony" zachwycający. "Bajki robotów" dowcipne. "Katar" odświeżający... i tak dalej, i tak dalej... Każdej książce Lema można nadać mniej lub bardziej trafne określenie. Ale "Głos Pana"?! To jedna z najpotężniejszych przygód intelektualnych w moim życiu....