Jako pracownik korporacji (choć (jeszcze?) nie ninja) oraz miłośnik literatury szwedzkiej nie mogłem nie sięgnąć po debiutancką powieść Larsa Berge, którą wydawca już na okładce (czego osobiście nie znoszę, bo to przecież nie miejsce na reklamę, ale cóż: rynek rządzi się swoimi prawami) przedstawia jako „zjadliwą i zabójczo śmieszną satyrę na pracę w korporacji”. Ponieważ bardzo lubię parodie i powieści pełne absurdu (szczególnie w wydaniu Mendozy), przystępując do lektury miałem dość konkretne oczekiwania wobec tej książki i liczyłem na naprawdę wyśmienitą zabawę i kupę (nie mylić z „kupkaniem, z którym główny bohater ma nie lada problemy) śmiechu.

Niestety trochę się przeliczyłem. Zamiast uśmiechu na mojej twarzy częściej pojawiły się oznaki znużenia i apatii. Przez pierwszych sto stron całkowicie udzielał mi się nastrój Jensa Jensena, głównego bohatera powieści. Dobijała mnie przeciętność tej książki mimo wielkiego jej potencjału, wypełniało od środka poczucie bezsensu dalszej lektury, nudziło schematyczne przedstawienie pracy w korporacji – tak, jakby autorowi już na starcie całkowicie zabrakło dobrych pomysłów i próbował to zakamuflować absurdalnymi do granic rozwiązaniami. Nie przekonała mnie zupełnie motywacja Jensen do porzucenia starego, nudnego życia i zaczęcia nowej, jeszcze nudniejszej i bardziej monotonnej egzystencji w korpomagazynie. Na szczęście w pewnym momencie autor zmienia perspektywę i pozwala czytelnikowi uwolnić się z objęć Jensa, dając tym samym możliwość śledzenia poczynań innych postaci, dzięki czemu pojawiają się nowe wątki (m.in. kryminalny czy „rewolucyjny”) a akcja nabiera z wolna tempa. W moim oczach to właśnie ten zabieg ratuje całą powieść.

„Nienawidzisz swojej firmy? Przeczytaj tę książkę! A jeśli ją kochasz, przeczytaj tym bardziej!” – radzi wydawca na czwartej stronie okładki. Ja ani mojej firmy nie kocham, ani nie pałam do niej nienawiścią. I być może właśnie z tego powodu powieść „Korponinja” nie za bardzo do mnie trafiła swoim przesłaniem. Być może nie powinno się jej też czytać – tak, jak to miało miejsce w moim przypadku - podczas ćwiczeniach fizycznych (czytaj: brzuszków, przysiadów i wykroków). Wtedy bowiem cała nasza energia życiowa koncentruje się na wykonywaniu treningu, nie na lekturze. Musiałem się jednak jakoś pobudzić, zwalczyć apatię, dodać sobie animuszu. Osobliwy był ten mój całkowity brak energii podczas lektury tej książki. Szczególnie że w ogóle nie piję białej kawy (casus Jensa Jensena). Tylko – podobnie jak inny bohater „Korponindży”, Stefan York – wodę, wodę i tylko wodę.

Podsumowując: „Korponinja” jest dokładnie jak praca w korporacji: może być, przynajmniej na jakiś czas, ale szału nie ma.

Jako pracownik korporacji (choć (jeszcze?) nie ninja) oraz miłośnik literatury szwedzkiej nie mogłem nie sięgnąć po debiutancką powieść Larsa Berge, którą wydawca już na okładce (czego osobiście nie znoszę, bo to przecież nie miejsce na reklamę, ale cóż: rynek rządzi się swoimi prawami) przedstawia jako „zjadliwą i zabójczo śmieszną satyrę na pracę w korporacji”. Ponieważ...