Autobiograficzna powieść Zuzanny Śliwy, w której opisała swoje życie przez pryzmat Lenina i Stalina. Wielcy Wodzowie przewijali się w jej życiu od najmłodszych lat, co wiązało się z różnymi perypetiami. Te z dzieciństwa i wczesnej młodości - bardzo zabawne, niewinne i wynikające raczej z przypadków, zbiegów okoliczności. Te z dorosłości i czasu studiów już mniej. Tu autorka-bohaterka świadomie i dobrowolnie wplątywała się w kłopoty natury politycznej.
Ogólnie książka przyjemna i lekka. Na części I śmiałem się nie raz. Część II trochę bardziej na poważnie, pisana przez zagorzałą opozycjonistkę-katoliczkę, wrogą Blokowi Wschodniemu i tzw. komunie, więc mocno subiektywnie.
Warsztatowo książka nierówna, trochę przekombinowana w części I jeśli chodzi o warstwę językową (silenie się na język dziecka, na styl dziecięcej opowieści; wypadło to sztucznie).
Nie do końca też książka jest zgodna z faktami historycznymi. Jest tam bowiem mowa o tym, że pod Kremlem nie leży ciało Lenina, bo ono zgniło podczas transportu zwłok do Hiszpanii w celu konserwacji. I teraz w mauzoleum są woskowe odlewy i dorobione jakoś fragmenty. No, ale to prawo autora do tworzenia własnej fikcji.

Autobiograficzna powieść Zuzanny Śliwy, w której opisała swoje życie przez pryzmat Lenina i Stalina. Wielcy Wodzowie przewijali się w jej życiu od najmłodszych lat, co wiązało się z różnymi perypetiami. Te z dzieciństwa i wczesnej młodości - bardzo zabawne, niewinne i wynikające raczej z przypadków, zbiegów okoliczności. Te z dorosłości i czasu studiów już mniej. Tu...

Świetny humor, zwłaszcza dla tych którzy pamiętaj absurdy komunizmu.

Świetny humor, zwłaszcza dla tych którzy pamiętaj absurdy komunizmu.