Byłem na tę "Tequilę" trochę nakręcony. Vargi wcześniej nie czytałem, ale już słyszałem to i owo (samy pozytywy), a ta krótka powieść zapowiadała się wyjątkowo ciekawie. Lider punkowej kapeli nad grobem kumpla-bębniarza? Strumień świadomości? Finał konkursu Nike? Toż to coś specjalnie dla mnie!

Niestety, trochę się przejechałem na tych wybujałych oczekiwaniach. Pierwszy dzwonek alarmowy rozległ się w moich uchu, kiedy na drugiej stronie po raz trzeci użyte zostało słowo "kaszana". Ja rozumiem, że język ma być prawdziwy, "żywy". Potoczne sformułowania, wstawki z angielskiego, wulgaryzmy - w porządku, nie mam nic przeciwko. Ale z pojęciem! Czy nie ma w języku polskim (choćby i potocznym polskim) jakiegoś synonimu słowa "bend"? Ot, choćby i w pierwszym akapicie użyłem słowa "kapela". A mógłbym napisać też grupa, skład, formacja, załoga, ekipa, zespół! Szanowny pan narrator, znający się przecież na muzyce, niewątpliwie sporo o niej czytający, tekściarz w dodatku, mógłby chyba znać i używać kilku z tych słówek. Kolejnym takim przykładem jest "kaska" - po dwudziestu stronach nie mogłem już patrzeć na to idiotyczne określenie. Być może autor celowo chciał przesycić tekst tego rodzaju zwrotami, piętnując w ten sposób swego rodzaju prymitywizację języka... Jeśli tak - zwracam honor, nie wychwyciłem tego zabiegu.

Kolejnym moim problemem z "Tequilą" jest to, na co nastawiałem się chyba najbardziej - muzyka "od kuchni". Nie jestem pewien, czy powieść po prostu szybko się zestarzała, czy też od początku była nieco naiwna, ale wszelkie odniesienia do "muzy" i rynku muzycznego trącą nieco płytkim podejściem i zastanawiającym brakiem zrozumienia dla niuansów sceny. Od kiedy to muzyka dzieli się na "dałnerskie smęty", "techniaweczkę", "mejnstrimowy szit" oraz wspaniałą, niezależną "ambitną muzę" naszego bohatera? O przepraszam, są jeszcze wykrzykujące "jumajlord" bezmózgie metaluchy.

Ale żeby nie było tak całkiem na "nie", znalazłem też przecież kilka pozytywów. Nie ulega wątpliwości, że energiczna proza Vargi aż kipi od różnego rodzaju cudacznych pomysłów, niekiedy całkiem niebanalnych. W tej niewielkiej objętościowo książeczce pisarz zgrabnie skacze z tematu na tematu, nie boi się kontrowersji, prowokuje, bawi, zaskakuje. Nie podobał mi się język "Tequili", jak również do bólu stereotypowe podejście do kwestii muzyki (jakże ważnej przecież dla powieści), ale na pewno pomysłowość, odwaga i wyobraźnia autora są zdecydowanie intrygujące. Niewykluczone, że za jakiś czas spróbuję innej jego pozycji, w nadziei, że tym razem bardziej przypadnie mi ona do gustu.

Byłem na tę "Tequilę" trochę nakręcony. Vargi wcześniej nie czytałem, ale już słyszałem to i owo (samy pozytywy), a ta krótka powieść zapowiadała się wyjątkowo ciekawie. Lider punkowej kapeli nad grobem kumpla-bębniarza? Strumień świadomości? Finał konkursu Nike? Toż to coś specjalnie dla mnie!

Niestety, trochę się przejechałem na tych wybujałych oczekiwaniach. Pierwszy...