Z racji ubogiej skali gwiazdkowej daję od biedy jedną, ale i tak to za dużo.
"Eragon" ze świstem ląduje jako pierwsza książka na mojej chwalebnej półce "Brud, smród i ubóstwo, czyli kicz". Christopher Paolini jako nastolatek zapewne przeczytał kilkanaście lepszych lub gorszych książek fantasy, a potem, jak większość tego typu osób, postanowił napisać własną. W zasadzie jedynym, jak dla mnie, czynem godnym pochwały, jest to, że tą książkę dokończył. Wśród nastolatków słomiany zapał jest niezwykle rozpowszechniony, ale on dobrnął do końca.. Tylko na jaką cholerę było te jego dziecięce skrawki innych książek drukować i jeszcze reklamować, jak coś naprawdę dobrego, to naprawdę nie wiem.
Ta książka nie tylko nie wnosi nic nowego do literatury. Ona bierze z kilku naprawdę dobrych książek kilkanaście dobrych wątków i profanuje je tak, że sprawia praktycznie ból. Wszystko, co Christopher Paolini zechciał nam pokazać, kiedyś już pokazane zostało, i to w o wiele lepszej formie.
Co ciekawe, brawa należą się osobie, która tłumaczyła tą książkę. Nie wiem, czy musiała odpowiednio obniżyć iloraz inteligencji, czy może po prostu starała się pisać możliwie jak najbardziej naiwnie i dziecinnie, ale wyszedł styl, który sprawia, że książka mimo sztampowości i kiczowatości, napełniła mnie prawdziwą odrazą. A mogła być po prostu marna.

Z racji ubogiej skali gwiazdkowej daję od biedy jedną, ale i tak to za dużo.
"Eragon" ze świstem ląduje jako pierwsza książka na mojej chwalebnej półce "Brud, smród i ubóstwo, czyli kicz". Christopher Paolini jako nastolatek zapewne przeczytał kilkanaście lepszych lub gorszych książek fantasy, a potem, jak większość tego typu osób, postanowił napisać własną. W zasadzie...