Druga bodajże w kolejności książka z Ossolineum, którą przeczytałam. Uważam ją za niezwykłą samą w sobie. Początkowo miałam obiekcje, bo to książka pisania w czasie teraźniejszym, co niezwykle utrudniało mi czytanie. Nie rozumiem, czemu tak ciężko było mi się na początku przestawić. Dopiero jak się wciągnęłam w fabułę zaczęłam ignorować wszelakie formy czasowników i nie poprawiałam ich po cichu. No, tak już mam.
Co mnie tak naprawdę złapało za rękę, wciągając w głąb lektury? Problematyka. Tak, moi drodzy, kolejna książka poruszająca występujące wśród młodzieży kwestie. Grzegorz Gortat postanowił przybliżyć nam szkolny rasizm. Są przyjaciele, są nowi. Jak się domyślacie, nie ma tu najlepszych kontaktów. Do szkoły przybywa uczeń, który niegdyś mieszkał w Wietnamie. Jego historia do najprzyjemniejszych nie należy, a i starszy brat nie ma szczęśliwego życia. Ale czy to pozwala dresiarzom z warszawskiej szkoły znęcać się nad obcokrajowcem? Czy fakt, że jest po prostu Wietnamczykiem, pozwala go poniżać i katować? Grupka znajomych tak właśnie uważa. Czy wszystko musi skończyć się tragicznie? Co musiało się wydarzyć, aby zaakceptowano nowego? Dowiecie się, jak przeczytacie. Nie, nie odbiorę Wam tej przyjemności ;).
Jej… nie wiem, co powiedzieć. Książka mnie po prostu zatkała i urzekła, a jakże. Była taka… naturalna, prawdziwa… smutna. To, co lubię. Czasami zastanawiam się, co czują osoby na imigracjach czy po prostu innego koloru skóry. Teraz już wiem. Wiele o tym myślałam, ale i moje przypuszczenia były bardzo zbliżone do sytuacji przedstawionych w książkach. Autor nie wydziwiał. Nie pisał o narkotykach, o których nie ma bladego pojęcia. Nie pisał o alkoholu, o chorobach psychicznych, o prostytucji. Wziął historię z naszego podwórka.
Każdy, kto ma jakieś uprzedzenia do obcokrajowców, powinien przeczytać powieść tego polskiego pisarza. Może wreszcie dojdzie do wniosku, że są oni tacy sami jak my. Mają pasje i marzenia. Problemy, chwile słabości czy radości.
Polecam mimo jakże krótkiej recenzji. Nie świadczy to o moim lenistwie czy nudności książki, a raczej o tym, jak mnie zaczarowała. Po dziś dzień używam jej jako przykładu w większości szkolnych rozprawek.

Druga bodajże w kolejności książka z Ossolineum, którą przeczytałam. Uważam ją za niezwykłą samą w sobie. Początkowo miałam obiekcje, bo to książka pisania w czasie teraźniejszym, co niezwykle utrudniało mi czytanie. Nie rozumiem, czemu tak ciężko było mi się na początku przestawić. Dopiero jak się wciągnęłam w fabułę zaczęłam ignorować wszelakie formy czasowników i nie...