Cóż za wspaniałe dzieło! I jakże trafny portret francuskiego społeczeństwa w czasie II wojny światowej - autorka zdołała wiarygodnie sportretować mentalność wszystkich klas społecznych, od arystokracji po zwykłych rolników. Bohaterowie wydawali mi się jak żywi, wzbudzali we mnie przeróżne emocje, od sympatii po irytację, ale tacy przecież są ludzie. A w czasach kryzysu wychodzi z nas nasze prawdziwe ja... Nemirovsky pokazała to w mistrzowski sposób.

Z wielkim napięciem i ze ściśniętym gardłem czytałam natomiast dodatki, czyli notatki autorki oraz korespondencję. Nemirovsky nie dokończyła "Francuskiej suity" - aresztowana w lipcu 1942 roku, miesiąc później zginęła w komorze gazowej w Oświęcimiu. Jej rodzina i przyjaciele dowiedzieli się o tym dopiero po wojnie. Czytając listy męża autorki do przyjaciół i znajomych z trudem powstrzymywałam płacz. Ich desperackie próby odnalezienia Irene, czy choćby dowiedzenia się, gdzie ona właściwie jest, pokazują z jednej strony okrucieństwo tamtych czasów, a z drugiej piękne człowieczeństwo ludzi z otoczenia pisarki. Choć mąż również podzielił jej los, o ich małoletnie córki zadbali przyjaciele i współpracownicy.

Te dwie nowele (z planowanych pięciu), które składają się na "Francuską suitę", jak i notatki Nemirovsky, pokazują, że była to kobieta o wielkim talencie pisarskim. Jej zmysł obserwacji, inteligencja i poczucie humoru przebijają z każdej strony książki. Czuję złość i bezradność, że tak niezwykła osoba zginęła przedwcześnie tak tragiczną śmiercią. Mogła nam przecież podarować jeszcze tyle wspaniałych literackich przeżyć... Pozostaje jednak cieszyć się, że ta powieść przetrwała wojnę i ujrzała światło dzienne. Zaliczam ją do lektur obowiązkowych.

Cóż za wspaniałe dzieło! I jakże trafny portret francuskiego społeczeństwa w czasie II wojny światowej - autorka zdołała wiarygodnie sportretować mentalność wszystkich klas społecznych, od arystokracji po zwykłych rolników. Bohaterowie wydawali mi się jak żywi, wzbudzali we mnie przeróżne emocje, od sympatii po irytację, ale tacy przecież są ludzie. A w czasach kryzysu...