"Francuska suita" to arcydzieło. Na dzień dzisiejszy to dla mnie najlepsza powieść, jaką przeczytałam.

"Francuska suita" to arcydzieło. Na dzień dzisiejszy to dla mnie najlepsza powieść, jaką przeczytałam.

Książka Irene Nemirovsky traktuje o losach ludzi w okupowanej Francji na początku II Wojny Światowej - dokładnie lata 1940 i 1941. Powiem szczerze, że budzi ona we mnie bardzo mieszane uczucia. Zacznę od jej plusów. Plusem jest realizm. Nemirovsky doskonale ukazuje prawdę tamtych nieszczęsnych czasów - kolaborację władz, nieszczęście biedoty czy obłudę bogatych. Niezmiernie podoba mi się w jaki sposób autorka oddała zwłaszcza obłudę. Przykładem może być chociażby postawa Gabriela Corte (pisarza),który brzydził się losem uchodźców (choć de facto sam nim był) i gardził wyglądem i zachowaniem innych - biedniejszych niż on. Jego zachowanie świadczyło o tym, że wszelakie nieszczęścia mogą spotykać każdego - byle nie jego - los innych choć nieszczęśliwy jest dla niego normalny, wręcz odrażający dopóki taki sam los nie spotyka jego - to już katastrofa. Podobnie prezentuje się zachowanie hrabiny de Montmort, która uważała, że na cierpienie zasługują biedacy - a nie tacy jak ona i jej rodzina. Doskonałe ukazanie obłudy - podkreślam DOSKONAŁE. Plusem jest również ukazanie okupowanej Francji i jej realiów - stacjonowania wojska niemieckiego, kontakty z mieszkańcami, miłość niektórych kobiet do okupantów, zajmowanie domów - to wszystko tworzy niezapomniany klimat i pozwala sobie wyobrazić sytuację wojenną. Kolejnym plusem - już spoza książki jest korespondencja rodziny i zapiski samej autorki wskazujące na tragiczny los, który ją spotkał (zginęła zagazowana w Oświęcimiu, podobnie jej mąż). Te listy przerażają. Nietrudno wyobrazić sobie cierpienie ich autorów.
Teraz trochę minusów. Minusem dla mnie na pewno jest to, że książka nie prowadzi do niczego - to znaczy pokazane są wydarzenia, jednak nie ma w nich fabuły - tak jakby autorka malowała obraz przedstawiający sytuację tu i teraz bez jakiegoś większego przesłania. Momentami czyta się tę książkę jak coś w rodzaju wspomnień? Albo pamiętnika. Dla mnie to minus - bo oczekiwałem fabuły, a dostałem zlepek wydarzeń. Coś podobnego uderzyło mnie np. w Syzyfowych pracach Żeromskiego. Kolejnym minusem jest brak przywiązania do bohaterów. Książka jest podzielona na 2 części, które posiadają swoich bohaterów, a o których wraz z biegiem wydarzeń się zapomina (dokładnie tak jak w jakiejś kronice historycznej). Wiadomym jest, że autorka miała w planach napisać 4 a być może nawet 5 części tylko zostało jej to uniemożliwione - i to widać. Widać, że te 2 tomy są częścią większej całości, ale tej całości nie ma i pozostaje pustka.
Reasumując - to dobra książka. Dobrze ukazuje realia wojenne, dobrze oddaje ducha ludzi. Momentami szokuje, czasem denerwuje. Myślę, że miłośnicy literatury wojennej mogą jej nie docenić bo nie ma w niej jakichś ciekawostek. Myślę, że ducha tej książki można łatwo oddać stwierdzeniem "c'est la vie!" (takie jest życie). Irene Nemirovsky pokazała jakie jest życie i nic ponadto. Co nie oznacza, że po tę książkę nie warto sięgać.

Książka Irene Nemirovsky traktuje o losach ludzi w okupowanej Francji na początku II Wojny Światowej - dokładnie lata 1940 i 1941. Powiem szczerze, że budzi ona we mnie bardzo mieszane uczucia. Zacznę od jej plusów. Plusem jest realizm. Nemirovsky doskonale ukazuje prawdę tamtych nieszczęsnych czasów - kolaborację władz, nieszczęście biedoty czy obłudę bogatych. Niezmiernie...

Ta kobieta powinna dożyć minimum 100 lat i pisać do ostatniego dnia. Jak dla mnie wybitne pisarstwo, które urzeka. To jedna z takich powieści, kiedy w człowieku budzi się dziecięcy bunt, gdy dorosły chce zabrać zabawkę. Książkę tę "upolowałem" w bibliotece, po prostu kręcąc się pomiędzy półkami. Oby więcej takich spotkań.

Ta kobieta powinna dożyć minimum 100 lat i pisać do ostatniego dnia. Jak dla mnie wybitne pisarstwo, które urzeka. To jedna z takich powieści, kiedy w człowieku budzi się dziecięcy bunt, gdy dorosły chce zabrać zabawkę. Książkę tę "upolowałem" w bibliotece, po prostu kręcąc się pomiędzy półkami. Oby więcej takich spotkań.

Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej dostajemy opis grupy Paryżan uciekających przed Nazistami latem 1941 roku. Moim zdaniem cudownie oddaje te prymitywne emocje, które towarzyszą przestraszonym ludziom. Druga część skupia się na mieszkańcach wioski, którzy muszą przyzwycziaić się do obecność wrogich żołnierzy. Ta część jest jeszcze lepsza i jeszcze głębiej wchodzi w ludzkie uczucia. Mamy tutaj konflikt moralnośc. Z jednej strony Niemcy podbili Francję i wprowadzają swoje zasady; przez wojne cierpią tysiące rodaków. Z drugiej strony to nadal ludzie i mają takie same potrzeby i odruchy jak my.
Książka jest piękna i cudownie napisana. Cudownie oddaje otoczenie i klimat Francji pod nazistowska okupacją z perspektywy zwykłych obywatelii.
Niestety, autorka została zamordowana w obozie zagłady i nigdy nie skończyła swojego dzieła. Na koniec widać, że autorka chciała powiedziec coś więcej i dokończyć swoją 'symfonie'.

Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej dostajemy opis grupy Paryżan uciekających przed Nazistami latem 1941 roku. Moim zdaniem cudownie oddaje te prymitywne emocje, które towarzyszą przestraszonym ludziom. Druga część skupia się na mieszkańcach wioski, którzy muszą przyzwycziaić się do obecność wrogich żołnierzy. Ta część jest jeszcze lepsza i jeszcze głębiej...

Wnikliwy obraz kilkorga grup Francuzów w dniach klęski 1940 roku i pierwszego roku okupacji. Dobrze napisany, chociaż w części Burza nieco nużący z powodu ilości bohaterów, w części Dolce literacko doskonały i na pewno bardzo prawdziwy. Ciekawy także dlatego, że tak różny od tego, co działo się w Polsce. W aneksie znajduje się przejmująca korespondencja związana z aresztowaniem autorki i potem jej męża, która pokazuje że w połowie 1942 roku we Francji nie zdawano sobie jeszcze sprawy z istnienia i grozy Holokaustu.

Wnikliwy obraz kilkorga grup Francuzów w dniach klęski 1940 roku i pierwszego roku okupacji. Dobrze napisany, chociaż w części Burza nieco nużący z powodu ilości bohaterów, w części Dolce literacko doskonały i na pewno bardzo prawdziwy. Ciekawy także dlatego, że tak różny od tego, co działo się w Polsce. W aneksie znajduje się przejmująca korespondencja związana z...

Bardzo przejmująca,piękna i poruszająca książka autorki bardzo smutna pełna bólu,cierpienia,o ucieczce mieszkańców Paryża.

Bardzo przejmująca,piękna i poruszająca książka autorki bardzo smutna pełna bólu,cierpienia,o ucieczce mieszkańców Paryża.

Irene Nemirovsky to bardzo ciekawa postać i bardzo dobra pisarka. Jej proza to kolejne odkrycie – dla mnie. I dlatego bardzo żałuję, że wojna nie pozwoliła rozwijać jej talentu – była Żydówką – zginęła w obozie Auschwitz w 1942 roku. Fragmenty pamiętnika umieszczone na końcu powieści wskazują, iż miała wielki głód tworzenia. Była niezwykle inteligentną kobietą o krytycznym wrażliwym spojrzeniu na ludzi, na to, co ja otacza, na czasy, w których żyje.
Jej styl jest bardzo płynny i przejrzysty, wchłania czytelnika. We „Francuskiej suicie” tworzy pewien wielogłos, aby oddać charakter postaw wobec wojny obywateli Francji jak najpełniej.
Posługuje się obrazem – kilka opisów, scenek, dialogów i czytelnik jest w stanie wyrobić sobie opinię o bohaterach i ich postawie wobec wojny. Nemirovsky wyjaśnia: „Wszystko, co od pewnego czasu robi się we Francji w pewnej klasie społecznej, ma jeden motyw: strach. To on wywołał wojnę, klęskę i aktualny pokój. Francuz z tej kasty nie czuje nienawiści do nikogo, nie odczuwa ani zazdrości, ani zawiedzionej ambicji, nie pragnie też naprawdę odwetu. Ma pietra. Kto mniej mu dokuczy (nie w przyszłości, nie abstrakcyjnie, ale natychmiast pod postacią kopów w dupę i policzków)? Niemcy? Anglicy? Rosjanie? Niemcy go pobili, ale lanie już zostało zapomniane, a Niemcy mogą być teraz obrońcami. Dlatego właśnie jest „za Niemcami'. Najsłabszy uczeń w szkole woli dokuczliwość jednej osoby od niezależności; tyran go dręczy, ale broni przed tym, by inni go nie okradali, by go nie bili. Jeśli ucieknie tyranowi, zostaje sam w zamieszaniu bitewnym”.
Powieść jest jest pisana na bieżąco, tu i teraz. Widzę tych ludzi, widzę co się dzieje, jak reagują, co myślą, jakie decyzje podejmują, co jest dla nich ważne, co mniej w obliczu zagrożenia. Nic nie ulega uładzeniu pod wpływem czasu, Nemirovsky nie próbuje tłumaczyć, wyjaśniać. Opisuje tylko to, co widzi dookoła.
Ciekawy jest tez problem jednostki wobec wspólnoty. Poczucie wolności jednostki a poczucie odpowiedzialności wobec ludzi, z którymi się żyje i dzieli wspólny los. W powieści postać Lucile jej przemyślenia, decyzje są tego obrazem. Fragmenty pamiętnika Irene Nemirovsky przynoszą dodatkowe myśli, wnioski na ten temat, np.: „Chce się nam wmówić, że żyjemy w epoce wspólnoty, w której jednostka powinna zginąć, aby mogła żyć społeczność, a nie chcemy dostrzec, że to społeczność ginie, by mogli żyć tyrani”.
A tak ogólnie, czyta się „Suitę” bardzo dobrze, nie brak w niej akcji, nie brak emocji, dramatyzmu. Jest tylko poczucie, że jeszcze coś może się wydarzyć, że jest to niedokończone i jest ten żal.

Irene Nemirovsky to bardzo ciekawa postać i bardzo dobra pisarka. Jej proza to kolejne odkrycie – dla mnie. I dlatego bardzo żałuję, że wojna nie pozwoliła rozwijać jej talentu – była Żydówką – zginęła w obozie Auschwitz w 1942 roku. Fragmenty pamiętnika umieszczone na końcu powieści wskazują, iż miała wielki głód tworzenia. Była niezwykle inteligentną kobietą o krytycznym...

Wspaniale się czytało ta książkę. Historia autorki niewątpliwie podnosi jeszcze zainteresowanie tą powieścią. Tylko żal, że nie będzie kolejnych części...

Wspaniale się czytało ta książkę. Historia autorki niewątpliwie podnosi jeszcze zainteresowanie tą powieścią. Tylko żal, że nie będzie kolejnych części...

Książka podzielona na dwie części. Okupowana Francja, a właściwie losy jej mieszkańców w zetknięciu z okupantem, losy i zachowania. Książka niestety rozwlekła i nudna. Przez większość czasu walczyłam z sobą, aby jej nie porzucić i aby mimo tego, że mi się nie podobała, że wielokrotnie mijała się z moimi przekonaniami otwierać ją każdego dnia i czytać, choć po trochu, aby dać szansę drugiej części, że może tu coś się zmieni. Dotrwałam do 65% całości. Druga część nic praktycznie nie zmieniła.
Wiele postaci, pomiędzy którymi autorka skacze w kolejnych rozdziałach, z żadną nie ma jak się związać, żadnej polubić. Książka nudna, nie wywołała u mnie żadnych emocji, w przeciwieństwie do przedmowy opowiadającej historię Irene Nemirovsky, która zaostrzyła moje oczekiwania, malały one jednak z każdą przeczytaną stroną, szkoda.

Książka podzielona na dwie części. Okupowana Francja, a właściwie losy jej mieszkańców w zetknięciu z okupantem, losy i zachowania. Książka niestety rozwlekła i nudna. Przez większość czasu walczyłam z sobą, aby jej nie porzucić i aby mimo tego, że mi się nie podobała, że wielokrotnie mijała się z moimi przekonaniami otwierać ją każdego dnia i czytać, choć po trochu, aby...

Ciekawa i wciagajaca!
Pierwsza czesc skupia sie na opisie chaosu i paniki, ktore towarzyszyly masowej ucieczce Francuzow kiedy Paryz oczekiwal wejscia niemieckiej armii.
Druga czesc natomiast ( o wiele ciekawsza ) to to jak ludzie zyli pod okupacja.

To moja opinia ale nie wiem, na ile tresc ksiazki zgadza sie z rzeczywistoscia. Wyglada na to ,ze i Niemcy i Francuzi calkiem dobrze sie dogadywali.
Na mysl przychodzi mi tylko typowy obraz Francuza kolaboranta;)

Ciekawa i wciagajaca!
Pierwsza czesc skupia sie na opisie chaosu i paniki, ktore towarzyszyly masowej ucieczce Francuzow kiedy Paryz oczekiwal wejscia niemieckiej armii.
Druga czesc natomiast ( o wiele ciekawsza ) to to jak ludzie zyli pod okupacja.

To moja opinia ale nie wiem, na ile tresc ksiazki zgadza sie z rzeczywistoscia. Wyglada na to ,ze i Niemcy i Francuzi...