Właśnie odłożyłam tę powieść. I jestem wciąż zagubiona. Z jednej strony to przepiękna historia o miłości rodzicielskiej, o więzi pomiędzy córką i ojcem, matką i córką, a także o rozpaczliwym pragnieniu posiadania matki. Z drugiej strony- rozważania na temat tego, kiedy kłamstwo ma usprawiedliwienie, jak daleko można się posunąć, by ochronić kochaną osobę. Jest tu oczywiście również odrobinę banalny i bardzo pogmatwany wątek miłości, a właściwie trójkąta miłosnego, bo tak chyba najlepiej określić można relację Delli, Erica i Fitza. Wszystko to wciągające, intrygujące, niepozwalające na oderwanie się od powieści.
Z drugiej strony sama akcja jest nieco nużąca, są chwile, kiedy aż chce się odłożyć książkę i nie wracać,jednak nie pozwala na to ciekawość, co też wydarzy się później. Ale w tej powieści najbardziej irytowały mnie zaskakujące powroty pamięci bohaterki, jak łatwo przypominała sobie "potrzebne" wydarzenia z dzieciństwa, jak bez trudu można było manipulować jej pamięcią.
W skrócie- nie do końca docierają do mnie powieści pani Picoult, męczą zarysami postaci i nadzwyczajnymi zbiegami okoliczności, a jednocześnie mają w sobie coś, co zmusza czytelnika do odwracania kolejnych kartek.

Właśnie odłożyłam tę powieść. I jestem wciąż zagubiona. Z jednej strony to przepiękna historia o miłości rodzicielskiej, o więzi pomiędzy córką i ojcem, matką i córką, a także o rozpaczliwym pragnieniu posiadania matki. Z drugiej strony- rozważania na temat tego, kiedy kłamstwo ma usprawiedliwienie, jak daleko można się posunąć, by ochronić kochaną osobę. Jest tu oczywiście...