O ile potrafiłam powściągnąć emocje i nie zaniżać oceny "Deszczowej nocy", przy "Zagubionej przeszłości" już nie potrafiłam się powstrzymać. Sama książka jest bardzo dobra - a nawet bardzo dobra i przyznaje, że to jedna z lepszych powieści Picoult. Gdyby tylko nie jedna rzecz.

Znacie to uczucie kiedy czytacie rewelacyjną książkę - świetnie napisaną,z ciekawą problematyką, tak wciągającą że się w ogóle nie zauważa jak upływa godzina za godziną aż tu nagle wszystko kończy się cholernie źle, przez co diametralnie zmienia się wasza ocena książki? Tak właśnie jest ze mną i z tą książką. Przysięgam, myślałam że szlag mnie trafi w ostatnich rozdziałach. Nie mogłam uwierzyć, że takie zakończenie Picolut funduje Ericowi.
Eric jest DDA, czyli Dorosłym Dzieciem Alkoholika i jak to często bywa,jako dorosły mężczyzna sam bardzo często zagląda do kieliszka. Na spotkania AA zaczął chodzić, gdy dowiedział się że zostanie ojcem. Jest prawnikiem z zawodu i czeka go najtrudniejsza sprawa w jego karierze, bo ma bronić ojca swojej narzeczonej, Delii. Matki jego dziecka. Tak więc facet urabia się po łokcie, wykańcza psychicznie, ryzykuje utratę licencji (bo rozmawia z Delią o procesie jej ojca, choć nie powinien, bo przecież jest jego obrońcą) i jednocześnie walczy z ciężkim nałogiem. Jakby tego było mało okazuje się, ze matka jego ukochanej jest alkoholiczką, więc dla Erica ta sprawa staje się jeszcze bardziej osobista i bolesna. Ostatecznie Delia zrywa zaręczyny z Eric'iem i wiążę się z ich wspólnym, najlepszych przyjacielem - Fitzem. Delia dała Ericowi kosza - facetowi który zawsze był przy Delii i robił wszystko z myślą o niej i o ich córce - , bo facet nie wyrobił psychicznie i ostatecznie sobie trochę wypił. O co trudno mieć do niego pretensje, bo ta cała sytuacja - oraz rodzina jego narzeczonej - była bardzo popaprana. Na litość - kto by w takiej sytuacji nie chciałby sobie "golnąć"? Pomimo tego że miał oczywisty problem z piciem był wzorowym ojcem i nie byłoby takiej rzeczy której nie zrobiłby dla Delii.

W momencie gdy dowiedziałam się, że cała trójka - Eric, Delia i Fitz - są najlepszymi przyjaciółmi z czasów dzieciństwa, miałam ogromną nadzieję że Fitz jest gejem - wówczas miałabym pewność, że nie będzie tu dwóch facetów zakochanych w najlepszej przyjaciółce, czyli tego starego jak świat, oklepanego wątku, klasycznego trójkąta miłosnego. Ale już bym wybaczyła Picoult ten cholerny trójkąt miłosny, gdyby tylko nie prowadził on do takiego beznadziejnego, niesprawiedliwego, tragicznego i - za przeproszeniem- z dupy wziętego zakończenia.

Fakt, Erica polubiłam najbardziej ze wszystkich bohaterów, ale zakończenie mocno zdenerwowało mnie też dlatego, że było po prostu idiotyczne i nieoczekiwane (w bardzo negatywnym znaczeniu).

To fatalne, wkurzające zakończenie jak dla mnie psuje całą książkę i ostatecznie zaważa na ocenie książki.

O ile potrafiłam powściągnąć emocje i nie zaniżać oceny "Deszczowej nocy", przy "Zagubionej przeszłości" już nie potrafiłam się powstrzymać. Sama książka jest bardzo dobra - a nawet bardzo dobra i przyznaje, że to jedna z lepszych powieści Picoult. Gdyby tylko nie jedna rzecz.

Znacie to uczucie kiedy czytacie rewelacyjną książkę - świetnie napisaną,z ciekawą problematyką,...