Zaczęłam czytać tę książkę nieco z przypadku i po trzydziestu stronach stwierdziłam, że jest zbyt zagmatwana i nieciekawa. Na szczęście dla mnie, niemalże miesiąc później powróciłam do lektury, a wtedy już po kilku stronach fabuła niesamowicie mnie wciągnęła, a zwłaszcza losy Marii i trudny charakter Don Juana.

Intryga (której nie będę streszczać nieco z lenistwa, a nieco z poczucia bezsensowności takiego zabiegu) zbudowana jest ciekawie, z dystansem i potrzebnym od czasu do czasu pstryczkiem w nos czytelnika. W jednej z recenzji ktoś pisał o natrętnym i uciążliwym narratorze, którego należałoby się pozbyć - jestem zupełnie odmiennego zdania - był on jedną z najlepszych i najciekawszych części powieści. Być może to tylko osobiste upodobanie do narratorów zwracających się do czytelnika, sarkastycznych, czasem żartobliwych, stronniczych i niedających się zaszufladkować do wszystko- lub niewszystkowiedzących (mimowolnie nasuwa się tu skojarzenie z "Martwymi duszami" Gogola). Podoba mi się lekkość, z jaką pisane były zdania (a przynajmniej - co bardziej prawdopodobne - lekkość, z jaką się je czyta). Są naturalne, niewymuszone. Świetnie skonstruowane postaci, niedomówienia, szybkie tempo i niezwykle ciekawe tło historyczne uzupełniają pozytywne doznania, jakie niesie ze sobą lektura "Don Juana raz jeszcze". Oprócz oczywistych aluzji literackich, jakimi są wcześniejsze teksty o głównym bohaterze (o których pośrednio wspomina Gaspar Le Ferron w rozmowie z Don Juanem), książka Barta przywodzi mi na myśl "Hańbę" Coetzeego, jako drugie rozwiązanie kwestii, jaką jest starość uwodziciela. W przeciwieństwie do profesora Davida Luriego, Don Juan nie udaje, iż wciąż może zachowywać się jak młodzieniec. Bardzo często autor skupia się na ułomności fizycznej swojego bohatera, krok po kroku pozbawia go określenia "wiecznie młody", jakie do niego przyrosło przez te wszystkie epoki. A mimo to z potyczki o kobiece serca Don Juan wychodzi z nieco bardziej triumfalną miną niż główny bohater "Hańby".

Na tym poprzestanę, zanim zagalopuję się na tyle, by zdradzić zakończenie lub istotniejsze wątki. Książkę polecam przede wszystkim osobom, które lubią, gdy autor lub jego przedstawiciel w wykreowanym świecie nie tylko nie głaszcze czytelnika po głowie, a wręcz pokazuje mu, iż ważniejsza od jego wygody czytania jest historia i jej bohaterowie. Z pozytywnym, rzecz jasna, skutkiem, gdyż tym zabiegiem troszczy się o naszą uwagę bardziej, niż gdyby jasno wyłożył wszystkie składniki intrygi.

Zaczęłam czytać tę książkę nieco z przypadku i po trzydziestu stronach stwierdziłam, że jest zbyt zagmatwana i nieciekawa. Na szczęście dla mnie, niemalże miesiąc później powróciłam do lektury, a wtedy już po kilku stronach fabuła niesamowicie mnie wciągnęła, a zwłaszcza losy Marii i trudny charakter Don Juana.

Intryga (której nie będę streszczać nieco z lenistwa, a nieco...