Przeczytałam tę książkę.
Czy jestem feministką? Nie. Czy jestem zwolenniczką postawy prezentowanej przez autorkę? Nie do końca. Czy uważam, że kobieta powinna być niezależna i zawsze wymagać szacunku? Tak.
Ale...
Nie uważam, żeby wieczne "podchody", uniki i subtelne ataki były receptą na dojrzały, stabilny związek. Na długi być może tak, ale toksyczne i destrukcyjne związki, mające wyraźne znamiona patologii też niekiedy trwają latami, a przecież wcale nie są ideałem, którego pragniemy.

Kiedy poznałam swojego faceta, na samym początku znajomości powiedział mi coś bardzo ważne, co pewnie zapamiętam na długo- "i zapomnij o wszystkim co mówią Twoje samotne koleżanki, możesz dzwonić do mnie pierwsza". Tym jednym zdaniem podważył chyba cały przekaz zawarty w książce Sherry Argov. W dodatku wielokrotnie powtarzał jak docenia moje zaangażowanie i wszystkie starania. Niestety, życzeniowa postawa wielu kobiet i przekonanie, że "coś" im się należy, wcale nie wydają mi się słuszne. Uważam, że są krzywdzące. Szacunek jest podstawą i zawsze powinniśmy (nie tylko kobiety) wymagać od drugiej osoby, w każdej sytuacji, niezależnie od jej płci, stanowiska, wieku, czy zawodu. Pytanie, czy sposób zyskiwania tego szacunku, jaki ukazuje autorka jest właściwy? Jak dla mnie jest w sposobach opisywanych w książce jest po prostu za dużo analitycznej, wyrachowanej gry, a uczucia są "płynne", nie da się ich tak ustrukturyzować.
Jeśli komuś te porady służą, to świetnie. Po pewnej modyfikacji mogłabym z nich korzystać, ale chyba jednak wolę "płynąć na fali", zamiast wciąż niestrudzenie wiosłować.

Przeczytałam tę książkę.
Czy jestem feministką? Nie. Czy jestem zwolenniczką postawy prezentowanej przez autorkę? Nie do końca. Czy uważam, że kobieta powinna być niezależna i zawsze wymagać szacunku? Tak.
Ale...
Nie uważam, żeby wieczne "podchody", uniki i subtelne ataki były receptą na dojrzały, stabilny związek. Na długi być może tak, ale toksyczne i destrukcyjne...