W sprawach literatury mam podejście nieco seksistowskie: wolę książki napisane przez mężczyzn (poza Elfriede Jelinek, niepodzielną władczynią mego serca). To oni lepiej trafiają do mojego ograniczonego umysłu i częściej pokazują mi to, co chcę zobaczyć.

I oto wpada mi w ręce grubawy tom. Powieść napisana przez kobietę, o kobietach i dla kobiet. A ja ją łykam, łykam w całości i nawet nie wysilam się, żeby dobrze przeżuć. Zapominam na chwilę o Palahniuku, Myśliwskim, Cervantesie, Balzaku, Flaubercie, Zoli, Prouście, nawet o Coetzee'em. Czytam sagę rodzinną, opowieść o kobietach i ich problemach. Wciąga mnie to, choć czasem kojarzy się z telenowelą (a może to właśnie dlatego!). Autorka powoli odkrywa kolejne karty, a ja nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, co będzie dalej. Chcę wiedzieć, kto był ojcem dziecka, chcę wiedzieć jak umarł ukochany, chcę wiedzieć, kto zabił. Nie denerwują mnie nawet elementy baśniowe. Ani takie "perełki" jak "chowała się za swoimi wielkimi piersiami słuszności i wałkami tłuszczu dumy". Po prostu czytam dalej i zapominam o swojej wrodzonej złośliwości i przemądrzałości.

Autorka maluje fascynujący obraz Szwecji, znakomicie buduje napięcie, a jej bohaterowie (lub lepiej rzec: bohaterki, wszak to powieść o kobietach) są postaciami złożonymi, myślącymi i obdarzonymi osobowościami. I naprawdę ludzkimi. Opisy są poetyckie, ale w dobrym tego słowa znaczeniu (poza potworkami typu "wałki tłuszczu dumy" - nie mogę tego przeboleć!), a sama opowieść jest ciepła (choć smutna i bolesna), mądra i ciekawa.

Kobiety-pisarki wcale nie muszą być gorsze od piszących mężczyzn. Czas to wszystko odszczekać.

W sprawach literatury mam podejście nieco seksistowskie: wolę książki napisane przez mężczyzn (poza Elfriede Jelinek, niepodzielną władczynią mego serca). To oni lepiej trafiają do mojego ograniczonego umysłu i częściej pokazują mi to, co chcę zobaczyć.

I oto wpada mi w ręce grubawy tom. Powieść napisana przez kobietę, o kobietach i dla kobiet. A ja ją łykam, łykam w...