Pharaun wraz z Quenthel, Valasem, dragerlothem i Danifae odnaleźli statek chaosu i planują za jego pomocą dostać się do Otchłani, potrzebują jednak zapasów na tak długą podróż. Valas w towarzystwie Danifae odwiedza więc pobliskie miasto drowów w celu zdobycia zaopatrzenia. Jednak drowka ma w tej wyprawie inny cel. W mieście przebywa czarodziej jej dawnego domu, który może zwrócić jej wolność od magicznego nakazu Melarn.

Gromph wydostaje się z więzienia, w którym umieścił go liczdrow i szykuje się do konfrontacji. Każde zaklęcie może okazać się przydatne, ale nie spodziewa się do jakiego planu przeniesie go liczdrow (tak na marginesie śmieszny ten świat :D).

Halisstra otrzymuje od Eilistraee zadanie – odzyskać Księżycowe Ostrze zgubione lata temu przez jej potomkinie. Z jego pomocą można zabić nawet boginię …

Im dalej w las tym co raz gorzej. Przeskoki bez wyjaśnień i nielogiczność fabuły zdarzają się znacznie częściej. Chociażby w poprzednim tomie Nimor zostaje przeniesiony na plan cieni w konfrontacji z Gromphem, dzierżąc przyklejony do ręki świetlisty kamień, przez co niemożliwe powinno być wydostanie się z tego planu. Jednak nie z gruchy ni z Pietruchy Nimor bierze udział w wydarzeniach tego tomu, a autor nie pokusił się nawet o słowo komentarza z jego ucieczki z planu cieni! No amba Fatima był Nimor i ni ma, tylko że na odwrót. Dodając do wszystkich mankamentów walkę Grompha z Dyrrem, bo toczy się ona przez prawie cały tom, podobnie jak akcja na statku chaosu, bo a to Uridezu wysyła sojuszników, a to Pharaun bierze się za odpalenie statku, a to Valas idzie po zasoby, no nic ciekawego się nie dzieje. Zawiodłem się. Mam nadzieję, że ostatni tom rozsadzi mi głowę i będę musiał zbierać szczękę z podłogi, bo tendencja spadkowa poziomu poszczególnych części cyklu działa na jego niekorzyść.

Pharaun wraz z Quenthel, Valasem, dragerlothem i Danifae odnaleźli statek chaosu i planują za jego pomocą dostać się do Otchłani, potrzebują jednak zapasów na tak długą podróż. Valas w towarzystwie Danifae odwiedza więc pobliskie miasto drowów w celu zdobycia zaopatrzenia. Jednak drowka ma w tej wyprawie inny cel. W mieście przebywa czarodziej jej dawnego domu, który może...

Piąta część, najmniej mi się podobała...

Zapomniałem, że czytałem chore ilosci fantasy za dzieciaka, pora je pododawac... Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Piąta część, najmniej mi się podobała...

Zapomniałem, że czytałem chore ilosci fantasy za dzieciaka, pora je pododawac... Przeczytałem trochę książek w młodości :) . To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Im dłużej i więcej poza Podmrokiem tym gorzej dla głównego wątku.

Im dłużej i więcej poza Podmrokiem tym gorzej dla głównego wątku.

- przeczytana drugi raz (2016)

- przeczytana drugi raz (2016)

Przeciętniak.
Zacznijmy od tego że było tu strasznie wiele dłużyzn, jakby autor nie wiedział, co ma w tej książce zawrzeć. Parę akcji naprawdę było ciekawych, ale przez połowę książki tak tylko czytałam bez większych emocji.
I GDZIE TA WOJNA?!
Największy plus: w końcu ktoś zginął. I to ktoś, kogo chciałam już uśmiercić tom wcześniej, więc świetnie.
Książka to taki przeciętniak. Przeczytam jeszcze kolejny tom, ale póki co jestem troszkę zawiedziona. Szczególnie że tom 1, 2 i 3 naprawdę trzymały w napięciu. Ale co za dużo to niezdrowo...

Przeciętniak.
Zacznijmy od tego że było tu strasznie wiele dłużyzn, jakby autor nie wiedział, co ma w tej książce zawrzeć. Parę akcji naprawdę było ciekawych, ale przez połowę książki tak tylko czytałam bez większych emocji.
I GDZIE TA WOJNA?!
Największy plus: w końcu ktoś zginął. I to ktoś, kogo chciałam już uśmiercić tom wcześniej, więc świetnie.
Książka to taki...

Najlepsza z całej serii

Najlepsza z całej serii

Tak się w sumie zastanawiam... spokojnie ten tom mógł nie powstać jednak.

Philip Athans niewątpliwie dobrym pisarzem jest. Ma swój styl, ma swoje umiejętności... jednak po co powielał schemat trzeciego i najsłabszego tomu - tego nie wiem. Jasne, książkę czytało się nieźle, ale daleko mu było do lekkiego, świetnego czwartego tomu cyklu.

Co tu mamy?

Mamy podróż do Otchłani. Tak, wciąż. Wciąć drużyna podróżuje, poszukuje Lolth, mimo wyraźnego rozdzielenia i spiskowania. W tej części chyba najbardziej drażniła mnie Danifae i jej swoisty "związek" z Jeggredem. Tak, to było drażniące - im dłużej czytałam i widziałam, jak autor "pozwala" byłej już brance na samowolę, skręcało mnie w środku. Zarówno jej pobyt w Mieście Portali jak i udział w wyprawie jest bezcelowy, no przepraszam, autorze! Halo, słychać mnie? Co mnie interesuje jej związek z Quenthel? Albo jej prywatne knowania, skoro i tak do niczego to nie prowadzi? Motyw podróży był strasznie naciągany, wizja demonicznego statku chaosu - choć początkowo wydawała mi się interesująca, w pewnym momencie była straszliwie naciągana. Niepotrzebnie przedłużana.. Podobnie zresztą walka mojego ulubieńca, Grompha. Pół książki się bije. Rozumiem, liczdrow, szanse wyrównane, ale... ile można? Autor najwyraźniej nie miał pomysłu, więc rozwlekał akcję w nieskończoność.

Nie stałoby się nic, gdyby te wątki zamknąć w poprzednich częściach cyklu...

Miałam też dziwne wrażenie, że nawrócenie Halisstry na wiarę w Eliestraee zostało w tym tomie przeinaczone. Niby już wierzy, niby się poddała, a nagle traci wiarę i sens... i przekonanie jej na nowo do wiary w Tańczącą Pannę jest... dziwne. Wyprawa do Otchłani jeszcze dziwniejsza... I chyba najbardziej zirytował mnie fakt śmierci... przeczytacie sami.

A co z samą Wojną Pajęczej Królowej? Na kartach powieści jej brakowało. Dalekie echa przewijają się niby, ale są ledwie zauważalne. Słabe. Niezdarne. Podobnie jak cała akcja. mało wartka. Powielająca schematy, nudna, naciągana. Jasne. Wyjaśniono kilka wątków. Ale co z tego? Jedyną poprawą była sama, samiuśka końcóweczka. Ostatnie 4 strony. Wprowadziły nieco zaskoczenia, zamieszania, dały nadzieję, że finał będzie... zacny. Co najmniej zacny. Jak nie genialny i epicki.

Obym się nie rozczarowała...

http://kaginbox.blox.pl/2016/05/Unicestwienie.html

Tak się w sumie zastanawiam... spokojnie ten tom mógł nie powstać jednak.

Philip Athans niewątpliwie dobrym pisarzem jest. Ma swój styl, ma swoje umiejętności... jednak po co powielał schemat trzeciego i najsłabszego tomu - tego nie wiem. Jasne, książkę czytało się nieźle, ale daleko mu było do lekkiego, świetnego czwartego tomu cyklu.

Co tu mamy?

Mamy podróż do...

Piąty tom "Unicestwienie" jest w całości poświęcony przygodom członków drużyny i Gromph'a Baenre. Najobszerniejszym wątkiem jest podróż drużyny przez zaświaty do królestwa Lloth. Jest on identyczny jak w trzecim tomie, tylko że toczy się przez całą książkę. Drużyna znowu podąża i szuka Lloth w jej siedzibie - jest to po prostu powtórzona przez autora przygoda z przed dwóch tomów. Drugim obszernym wątkiem jest walka Gromph'a z liczem Dyrr'em. Pojedynek zaczyna się czytać z początku nawet ekscytująco, dwóch najpotężniejszych magów Podmroku w starciu ze sobą, ale ciągnie się on przez całą książkę i w pewnym momencie robi się bardzo męczący. Autor pomija całkowicie wątek bitwy o Menzoberranzan, wątek ten został zaczęty w trzecim tomie, w tomach czwartym i piątym stoi w miejscu.
Po przeczytaniu piątego tomu dochodzi się do wniosku, że cała seria powinna się nazywać "Przygody grupy drowów w czasach wojny pajęczej królowej". Samej wojny jest w tych książkach niewiele, zajmuje pozycję marginalną, jeśli już jest to często jedynie skrótowo wspominana w rozmowach bohaterów.
Jak na przedostatni tom serii, jest to słaba pozycja, taka sobie przygodówka po obszarach astralnych.

Piąty tom "Unicestwienie" jest w całości poświęcony przygodom członków drużyny i Gromph'a Baenre. Najobszerniejszym wątkiem jest podróż drużyny przez zaświaty do królestwa Lloth. Jest on identyczny jak w trzecim tomie, tylko że toczy się przez całą książkę. Drużyna znowu podąża i szuka Lloth w jej siedzibie - jest to po prostu powtórzona przez autora przygoda z przed dwóch...

Jak na tą chwilę to najbardziej chaotyczna część z wszystkich. Takie odniosłem wrażenie. Być może jednak ten chaos to działanie zamierzone, nawiązujące do chaotycznej natury drowów i ich bogini? Jeśli tak, to zabieg bardzo udany.

Drużyna drowów z Menzoberranzan, pomimo zmian, podąża dalej ku celowi swojej misji. W Podmroku trwa wojna pomiędzy samym Menzoberranzan a wrogimi wojskami, a największą jej "atrakcją" jest śmiertelny pojedynek pomiędzy liczem z domu Dyrr a arcymagiem. Na powierzchni zaś Halistra poznaje swoją nową wiarę, w towarzystwie swego ukochanego...

Piąty, przedostatni tom cyklu rozwiązuje kilka wątków, jednak nie tyle aby nie być ciekawym jego zakończenia. Faktycznie do pewnego momentu czytania chciało się wpłynąć na postacie, pokazać im,że przecież są inne wyjścia... Potem jednak akcja popłynęła, a końcówka porządnie trzyma w napięciu.

Wniosek? Za chwilę zapewne chwycę kolejny tom... Wierzę, że nie rozczaruje...

Jak na tą chwilę to najbardziej chaotyczna część z wszystkich. Takie odniosłem wrażenie. Być może jednak ten chaos to działanie zamierzone, nawiązujące do chaotycznej natury drowów i ich bogini? Jeśli tak, to zabieg bardzo udany.

Drużyna drowów z Menzoberranzan, pomimo zmian, podąża dalej ku celowi swojej misji. W Podmroku trwa wojna pomiędzy samym Menzoberranzan a...

Ryld Argith ginie- jaka szkoda.

Ryld Argith ginie- jaka szkoda.