O rycerzach.
Ta część podobała mi się najbardziej, ale polecam cały cykl.
Agilulf, pusta biała zbroja. Nie mogłam się doczekać momentu czy ktoś i jeśli tak to kto się spod niej ukaże.
Tak jak Bradamanta pisała w swojej książce „pełne przygód wędrówki Agilulfa i jego sługi w poszukiwaniu dowodów dziewictwa Sofronii; (...)peregrynacje Bradamanty, która ściga i jest zarazem ścigana, zakochanego Rambalda oraz Torrismonda tropiącego ślady Rycerzy Świętego Graala.”
Wspaniały Agilulf zdobył swój tytuł ratując dziewicę, a tu nagle okazuje się, że ona dziewicą nie była, więc tytuł nie jest ważny.

Każdy z wątków fascynujący z arcyciekawym zakończeniem.
Było nad wyraz ciekawie i przezabawnie, na dowód:
„-Nie widzieliście mojego pana?
-A kto jest twoim panem?
-Rycerz... nie: koń...
-Jesteś w służbie u konia?
-Nie... to mój koń jest w służbie u innego konia...
-A kto na tym koniu jedzie?
-Eee... tego nie wiadomo.
-A na twoim koniu kto jedzie?
-Ba! Jego o to spytajcie!”

O rycerzach.
Ta część podobała mi się najbardziej, ale polecam cały cykl.
Agilulf, pusta biała zbroja. Nie mogłam się doczekać momentu czy ktoś i jeśli tak to kto się spod niej ukaże.
Tak jak Bradamanta pisała w swojej książce „pełne przygód wędrówki Agilulfa i jego sługi w poszukiwaniu dowodów dziewictwa Sofronii; (...)peregrynacje Bradamanty, która ściga i jest zarazem...