Powieści Yrsy czytam w przypadkowej kolejności (co wynika z tego, że nie są zbyt łatwo dostępne). Najpierw przeczytałam "Weź moją duszę" i "Lód w żyłach" – i obie spodobały mi się ogromnie. Natomiast "Trzeci znak", pierwsza część cyklu o Thorze, w porównaniu w tamtymi wypada znacznie słabiej, jest najmniej wciągająca. Najwyraźniej Yrsa jest jednym z tych autorów, którzy rozkręcają się w miarę pisania (ale to chyba lepiej, niż tendencja odwrotna, gdy autor po znakomitym debiucie z każdym kolejnym dziełem pisze słabiej).

Wprowadzenie do powieści dość rozbudowanego wątku magii i odniesień do mało znanych faktów historycznych to świetny pomysł. Wstawki obyczajowe, powszechne w innych powieściach Yrsy, są może słabszym punktem jej kryminałów, ale dają pewien obraz islandzkiej mentalności, która wciąż nie przestaje mnie zadziwiać – mam tu przede wszystkim na myśli nieprawdopodobne wręcz opanowanie głównej bohaterki i brak okazania choćby minimalnego wzburzenia emocjonalnego w prawdziwie trudnych i niecodziennych sytuacjach.

Tłumaczenie zdecydowanie słabe. Przypuszczam, że tłumacz, podobnie jak autorka, także rozkreca się w miarę nabierania wprawy ;)

Powieści Yrsy czytam w przypadkowej kolejności (co wynika z tego, że nie są zbyt łatwo dostępne). Najpierw przeczytałam "Weź moją duszę" i "Lód w żyłach" – i obie spodobały mi się ogromnie. Natomiast "Trzeci znak", pierwsza część cyklu o Thorze, w porównaniu w tamtymi wypada znacznie słabiej, jest najmniej wciągająca. Najwyraźniej Yrsa jest jednym z tych autorów, którzy...