Myślisz, że robisz dobrze, działając wbrew swemu sercu... Myślisz, jakoś to będzie, przecież trzeba żyć dalej...Myślisz, tak trzeba... nie ma wyjścia... Nie sposób przewidzieć skutków powziętych decyzji. Można przypuszczać co się wydarzy, ale ze stu-procentową pewnością nie da się ich przewidzieć. Gdyby się dało, człowiek nie popełniałby błędów, za które cierpią kolejne pokolenia... Błędów niby tak nieznacznych, a jednak mających wpływ na Twoje życie, Twojego partnera, Waszych dzieci, wnuków...

"Bądź zdrowa, Lizbono" Any Veloso, to powieść niezwykła. Co dziwne wnioski z niej płynące docierają do czytającego z lekkim opóźnieniem. Historia opowiada losy miłości Juliany i Fernanda, którzy będąc młodymi (nawet bardzo młodymi ludźmi) bardzo się pokochali, ale jak to w romansach bywa, nie było dane im związać się na zawsze świętym węzłem małżeńskim...Nie, nie, nie bójcie się to nie kolejna kopia "Romea i Julii" i powieścio-podobnych dramatów. Bohaterowie tej powieści to ludzie z krwi i kości, których można lubić, kochać, nie znosić i wprost nie cierpieć.

Sama gmatwałam się w uczuciach, które towarzyszyły mi podczas czytania tej pozycji. Czasami było iście anielsko, aby potem stało się pochmurnie. Największą zagadką dla mniej samej były uczucia w stosunku do gł. postaci, które zmieniały się wraz z etapami książki i wiekiem, jaki osiągali główni bohaterowie. Gdzieś na końcu, poczułam rozczarowanie ich decyzjami i osobowościami. Nie potrafiłam zrozumieć ich reakcji i decyzji. Nie podobała mi się decyzja JuJu (młodej Juliany), która zaważyła na szczęściu i nieszczęściu ludzi dookoła.

Ta książka jest istnym spectrum ludzkich osobowości, decyzji i tamtejszego modelu rodziny.
Bardzo podobał mi się klimat, w którym utrzymana była książka. Zarówno jeśli chodzi o styl pisania, jak i otoczenie, w którym przyszło żyć bohaterom. Akcja rozpoczyna się w wigilię sylwestra nowego wieku. Autorka, tak jak pisałam stworzyła postaci z krwi i kości, które drażnią, ale i bawią, czasem nawet skłaniają do refleksji. O ile przy poprzedniej lekturze byłam zła, że akcja tak bardzo ciągnie się w czasie, o tyle tutaj czasem byłam zła na te przeskoki, w których delikatnie mówiąc czasem się gubiłam. Choć docierając do ostatniej strony musiałam stwierdzić, że taki zabieg był jak najbardziej uzasadniony. Kolejnym dużym plusem było jak dla mnie to, że autorka w sposób bardzo ciekawy wybrnęła z rozwiązań, które mogły narzucać się czytającemu. Byłam kilkakrotnie mile zaskoczona zakończeniem danego wątku. Najważniejszym jednak faktem jest to, że autorka nie narzuca opinii, jak powinno się postrzegać postaci i wydarzenia, ale szkicuje je, jednakże czytający sam może wyrobić sobie zdanie po przeczytaniu wszystkich stron. Według mnie niewątpliwym przesłaniem tej książki jest to, że dążąc do oczekiwań innych, można zniszczyć własne i cudze szczęście. Nie należy iść po najmniejszej linii oporu. Niewątpliwie miałam sporo żalu do głównej bohaterki, której zabrakło charakteru w wielu decydujących kwestiach.

Uważam, że jest to książka godna polecenia. Spędziłam bardzo przyjemnie czas czytając ją. Mogłam pofolgować swoim osobistym opiniom na temat tego, jak powinna postąpić Juliana, złoszcząc się na nią bądź współczując. Wiele razy zaśmiałam się w głos, wiele razy czułam pozytywnie zaskoczona. Niesamowity klimat, ludzkie postaci, a w tle historia Portugalii :) Przeczytajcie!

Myślisz, że robisz dobrze, działając wbrew swemu sercu... Myślisz, jakoś to będzie, przecież trzeba żyć dalej...Myślisz, tak trzeba... nie ma wyjścia... Nie sposób przewidzieć skutków powziętych decyzji. Można przypuszczać co się wydarzy, ale ze stu-procentową pewnością nie da się ich przewidzieć. Gdyby się dało, człowiek nie popełniałby błędów, za które cierpią kolejne...