Pozycja trudna, ale w tym wypadku trudniej nie znaczy lepiej. Może to literatura przez wielkie L, ale mnie nie zachwyciła. Dziwna tematyka. Ciężko było mi wbić się w fabułę, popłynąć razem z autorką, poddać się jej myślom. Dopiero po przeczytaniu notki na obwolucie rozdwojenie jaźni głównej bohaterki stało się jasne. Wymieszanie wątków i czasów nie ułatwiało w ogóle czytania.

Tematem jest wybaczenie, a raczej jego brak. Czytelnik do końca nie wie co jest prawdą, a gdzie zadziałała wyobraźnia. Historia życia MaryMarie i jej małżeństwa za bardzo jest udziwniona, za dużo kręcenia i tylko po to, aby powiedzieć, że trudno jest wybaczać i tak naprawdę wszystko zależy od nas samych. Wiem, że upraszczam, możliwe, że wiele osób odnalazło większy sens w tej opowieści, lecz niestety nie jestem jedną z nich. Całą książkę czekałam na jakieś objawienie, zastanawiałam się o czym jest ta powieść, niestety nie odnalazłam tu żadnej prawdy, żadnego olśnienia. Zdecydowanie bardziej podobała mi się historia stworzona w „Dom Augusty”. Może ostatnio czytanie o dojrzałych kobietach po przejściach jakoś mi nie odpowiada. Może to kwestia wieku, postrzegania świata, czy też doświadczenia. A może po prostu nie mam ochoty na taką lekturę, chociaż przebrnęłam. Do końca.

Nie jest to ostatnia lektura tej autorki, ale na pewno nie aż tak ufnie sięgnę po następną pozycję. Autorce nie można odmówić kunsztu pisarskiego, bo książkę czytało się świetnie, połykałam wręcz całe fragmenty… Tylko ta nudna historia. Nie porwała mnie, nie wniosła nic. Po prostu jest taka sama sobie.

Pozycja trudna, ale w tym wypadku trudniej nie znaczy lepiej. Może to literatura przez wielkie L, ale mnie nie zachwyciła. Dziwna tematyka. Ciężko było mi wbić się w fabułę, popłynąć razem z autorką, poddać się jej myślom. Dopiero po przeczytaniu notki na obwolucie rozdwojenie jaźni głównej bohaterki stało się jasne. Wymieszanie wątków i czasów nie ułatwiało w ogóle...