Nie zdawałam sobie sprawy, że może istnieć tekst pisany (prócz gazet i niektórych lektur szkolnych), którego czytanie przypominałoby pływanie po powierzchni, byłoby istną katorgą i naprawdę trudnym sprawdzianem wyobraźni. A nawet, jeśli się na takie już natknęłam, to żadne nie przebija "Kruka".
Narracja przypomina względnie fabularyzowane raporty policyjne, opisy są drętwe i bez emocji - żadnych emocji przez to nie wzbudzają. Postaci służą jedynie przytaczanym faktom, zamiast je przynajmniej tworzyć. Każde zdanie jest testem wytrzymałości, każda kropka skłania ku złudnemu podszeptowi "dokończysz później" i odłożenia książki.
Szczerze zdumiewa mnie, jak to możliwe, że autor mimo wielu lat (jeśli się nie mylę, była mowa o przeszło 20-tu) pracy nad powieścią, zwyczajnie nie był w stanie nad nią w pełni zapanować, uczynić jej swoją własną.

Ostatnio zauważam, że połowa książki to taka magiczna granica, na której autor już po prostu musi zostawić wstęp za sobą i przejść do tego, do czego od początku zmierzaliśmy - wtedy dopiero zaczyna się zabawa. W "Kruku" ta granica jest respektowana, jednak czy to mozolne przedzieranie się przez "zarys fabularny" pozostawia zbyt negatywne wrażenia, czy to część druga wciąż jest zbyt słabo zdynamizowana - odczuwa się niewielką tylko poprawę i nadal ciężko się czyta.
Choć odnosiłam wrażenie, że gdy autor poświęcał uwagę wyłącznie Staremu Haysowi (ale nie wydarzeniom wokół niego, a jego myślom i działaniom) albo Poe, coś zdawało się drgnąć w historii, jak statek, którego prąd niespodziewanie zepchnął z mielizny. Ale to były doprawdy przebłyski. Podobny klimat ma prolog (dla którego wypożyczyłam książkę). Ale zdecydowana większość to bezosobowa relacja.

Myślę, że książka ma wielką wartość dla autora.
Czytelnicy, którzy chętnie łykają każdy kryminał i/lub utwory bazujące na XIX wieku, mogą przynajmniej spróbować się za to zabrać. Ostatecznie wszystko jest poprowadzone tak ostrożnie, że nie ma mowy o błędach czy dziurach w fabule. Szkoda tylko, że napisano to w tak nudny sposób.

Nie zdawałam sobie sprawy, że może istnieć tekst pisany (prócz gazet i niektórych lektur szkolnych), którego czytanie przypominałoby pływanie po powierzchni, byłoby istną katorgą i naprawdę trudnym sprawdzianem wyobraźni. A nawet, jeśli się na takie już natknęłam, to żadne nie przebija "Kruka".
Narracja przypomina względnie fabularyzowane raporty policyjne, opisy są drętwe...