Po większości niepochlebnych recenzji opiewających „Czyste cięcie”, jakie dane mi było przeczytać moja decyzja co do czasu umiejscowienia lektury w kolejce do czytania była kilkakrotnie przekładana „na potem”. Lub wzorem doktora Michaelsa wrzucana do szuflady z etykietą: „Będę się tym martwić później”. Ponadto na każdym kroku zasypywałam się stosem wymówek: że to już ostatnie dni wakacji i chciałabym spędzić je w towarzystwie dobrej książki w celach relaksu przed naukowym maratonem, co jest samo przez się zrozumiałe. Stad moje obawy, że „Czyste cięcie” okaże się jakimś podrzędnym czytadłem kupionym za grosze w wyprzedażowym namiocie. W końcu jednak po usilnym poddawaniu w wątpliwość kwestii rozpoczęcia lektury i orzeczeniom mej Czcigodnej Przyjaciółki jakoby książka ta jest „ble” i ona czytać jej nie będzie – wzięłam sprawy w swoje ręce i obrałam rolę książkowego testera. Czy utwór pani Monsour okazał się niewypałem? A no nie! Otrzymałam dobry, mroczny i utrzymany w krwawym klimacie kryminał. Atmosfera jest napięta, pachnie dobrym winem i perfumami prostytutek, a śmierdzi zbrodnią i cygarami. Utwór zawiera mocne, wciskające czytelnika w fotel sceny.
A sam wewnętrzny zatarg pomiędzy szalonym doktorkiem a seksowną panią sierżant! Eh…Cóż to za postaci! Dwie silne i wyraźnie zarysowane osobowości tropiące się, polujące na siebie, zostawiające sobie ślady i toczące ze sobą walkę o im tylko wiadome idee.
Faktycznie książkę „połknęłam” w 3 dni. Akcja jest wartka i przykuwa uwagę czytelnika już od pierwszej strony.
Było jednak coś, co wkurzało, ale jednak nie w tak istotny sposób, żebym próbowała porzucić bohaterów i ich losy.
Drażniła nieco postać Paris Murphy – niezdecydowane to dziewczę, nieszczere wobec samej się, trwające w niewiedzy odnoście swoich pragnień. Ale za to mega odważne!
A doktorek? Alkoholik, seksoholik, sadomasochista, gwałciciel i morderca dręczony jednak (po fakcie dokonanym rzecz jasna) katolickimi wyrzutami sumienia i obawą przed nie dostąpieniem łaski i zbawienia. Który po dłuższej rozmowie i uświadomieniu mu jego grzechów okazuje skruchę i staje się całkiem miłym, choć nieco niekumatym facetem.
Cóż, trochę to naciągane. Ale ogólne wrażenie wypada dobrze. Zakończenie powala! Jeśli lubicie scenki, obrazujące naszych bohaterów duszących się, tnących, krojących i dźgających, to będziecie zadowoleni z lektury.

Po większości niepochlebnych recenzji opiewających „Czyste cięcie”, jakie dane mi było przeczytać moja decyzja co do czasu umiejscowienia lektury w kolejce do czytania była kilkakrotnie przekładana „na potem”. Lub wzorem doktora Michaelsa wrzucana do szuflady z etykietą: „Będę się tym martwić później”. Ponadto na każdym kroku zasypywałam się stosem wymówek: że to już...