Trochę mi zeszło, ale ostatecznie przebrnąłem przez dylogię Ilon/Olimp. Przebrnięcie jest tu adekwatnym określeniem. Po genialnym Ilionie przyszedł Olimp, bezsensownie podzielony na dwa tomy. Pierwszy tom po znakomitym Ilonie był wprost tragedią. Wszystko spadło o 3 "gwiazdki".

Drugi tom Olimpu jest lepszy od pierwszego, lecz tylko odrobinę.
Nastąpiło rozwiązanie i połączenie wszystkich wątków. Lepsze lub gorsze. To i tak jest sukces że całość jest mniej więcej spójna.

Irytujące było używanie technologii kwantowych przez greckich Bogów,w każdej sytuacji. Wytłumaczone zostało ich pochodzenie; chociaż spodziewałem się tego od samego początku. Słowo kwant i wszystkie odmiany nieustannie przewijały się podczas lektury, trochę autor tu przesadził. Były również ciekawe zastosowania; typu kwantowa osobliwość syna Peleusa, to jest dopiero teoria!

Ten happy end na końcu był aż śmieszny. Bardzo to wszystko naciągane, aż mi się przypomniała końcówka Endymiona. Autor ciągle jest sentymentalny, nie mógł uśmiercić swoich bohaterów. Końcówka została napisana szybko, na kolanie, ja przynajmniej odniosłem takie wrażenie. Cały tom był napisany nieśpiesznie, ale epilog był jest zaskakująco lakoniczny; ale o to nie mam pretensji do autora. Z pewną ulgą kończę tą serię.

Ilion czytać koniecznie!
Olimp już niekoniecznie!
Chociaż ktoś kto przeczytał Ilion i tak chwyci się Olimpu.

6/10 Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że nie ta książka nie będzie w Twoim guście.

Trochę mi zeszło, ale ostatecznie przebrnąłem przez dylogię Ilon/Olimp. Przebrnięcie jest tu adekwatnym określeniem. Po genialnym Ilionie przyszedł Olimp, bezsensownie podzielony na dwa tomy. Pierwszy tom po znakomitym Ilonie był wprost tragedią. Wszystko spadło o 3 "gwiazdki".

Drugi tom Olimpu jest lepszy od pierwszego, lecz tylko odrobinę.
Nastąpiło rozwiązanie i...