"Nie oceniaj książki po okładce." Wszyscy mówili Ci nie oceniaj książki po okładce. A Ty co Hyde? Znowu to zrobiłaś!
Tak moi drodzy, mam niestety ten nieprzyjemny nawyk, że wybieram co czytam często przez wzgląd na grafikę. Zwyczajnie lubię mieć w ręce ładnie oprawioną powieść. Niestety często wiążę się to z tym, że mojej uwadze umykają wartościowe książki. Tak szczerze mówiąc to graficy powinni się bardziej starać. Przecież okładka ma przyciągać czytelnika, a nie wręcz go zniechęcać. Wydawnictwa chyba nie wiedzą, co na tym tracą. Mojej ulubionej bibliotekarce udało się mnie namówić na "Pajęczynę kłamstw", co było nie lada wyzwaniem. To co dostałam przerosło moje najśmielsze oczekiwania.

Glenn Meade, Irlandczyk z krwi i kości, urodzony w 1957 roku. Jego trzy powieści Snow Woolf, Brandenburg, a także Piaski Sahary stały się światowymi bestsellerami, przetłumaczonymi na dwadzieścia języków i cieszą się zarówno dobrą oceną krytyków, jak i sukcesem komercyjnym. Moje pytanie brzmi czy ktoś kojarzy tego pana? Coś tak czuję, że jednak jego sława nie dotarła do naszego kraju. A jest to bardzo duża strata, ponieważ to co popełnił w "Pajęczynie kłamstw" może startować na równi największymi Skandynawskimi pisarzami. U mówię to całkiem poważnie. Nie mogę jednak stwierdzić czy jest to jednorazowy wybryk autora czy rzeczywisty talent i pomysłowość. Od płowy lat osiemdziesiątych Glenn napisał i wyreżyserował kilka własnych sztuk dla Strand Theatre w Dublinie, zanim w 1994 roku całkowicie poświęcił się pisaniu thrillerów. Przez wiele lat pracował jako szkoleniowiec w lotnictwie dla Aer Lingus, a także jako dziennikarz dla irlandzkiego „Timesa”. Widać, że umiejętności i wiedzę zdobytą podczas swoich dotychczasowych zajęć wykorzystał w utworze. Ale o tym później.

"Pajęczyna kłamstw" swoją fabułą zauroczyła mnie już od pierwszych stron. Może w opisie wydaje się być banalnie prosta, ale po drodze komplikuje się na tyle, że czytelnik nie jest w stanie zgadnąć co czeka bohaterów. Główna postać, Jennifer March, przeżyła straszną tragedię. Ktoś w nocy włamał się do jej domu, zabił matkę, postrzelił brata, który stał się później niepełnosprawny, a ją samą chciał zgwałcić, ale udało jej się uciec do domu sąsiadów. Co więcej ojciec wyjechał wcześniej do Szwajcarii i zaginął. Całe życie Jennifer zmieniło się w katastrofę. Czy jest szansa na odnalezienie ojca i wyjaśnienie dziwnego łańcucha wydarzeń?

Glenn Meade bardzo zgrabnie łączy ze sobą fakty i wydarzenia, co w powieściach kryminalno-sensacyjnych jest bardzo ważne. Widać, że odrobił zadanie domowe i dowiedział się o tym na jakich zasadach opiera swoje działanie mafia. Świetnie analizuje ich postępowania. Z każdą stroną dowiadujemy się więcej o świecie przestępczości. Zapewniam Was, że będziecie zaskoczeni do czego zdolni są ludzie, aby osiągnąć swój cel.
Dodatkowym atutem książki, abstrahując od fabuły, są przepiękne opisy przestrzeni. Szczególnie chodzi mi tutaj o krajobraz szwajcarskich i włoskich Alp. Jest to miejsce bardzo klimatyczne i jedyne w swoim rodzaju. Nic dziwnego, że Szwajcaria stała się zimową stolicą świata i kojarzy się z luksusowymi apartamentowcami, z których widać szczyty zapierających dech w piersiach gór. Nigdy nikt by nie uwierzy, co dzieje się w tamtym rejonie.

"Pajęczyna kłamstw" ma wszystko to co dobry kryminał powinien mięć. Wciągająca fabuła. Ciekawa intryga. Pajęczyna kłamstw, z której czytelnik nie może się wyzwolić. Znajomość tematu i dokładne przestawienie go czytelnikowi. Wstrząsające zwroty akcji. Na pewno zapamiętam tę książkę na długo i apeluję do wszystkich: Nie oceniajcie książki po okładce!

http://wirtualna-kultura.blogspot.com

"Nie oceniaj książki po okładce." Wszyscy mówili Ci nie oceniaj książki po okładce. A Ty co Hyde? Znowu to zrobiłaś!
Tak moi drodzy, mam niestety ten nieprzyjemny nawyk, że wybieram co czytam często przez wzgląd na grafikę. Zwyczajnie lubię mieć w ręce ładnie oprawioną powieść. Niestety często wiążę się to z tym, że mojej uwadze umykają wartościowe książki. Tak szczerze...