Oto „Orzeł Biały” powieść, co atakuje już od pierwszych stron, jest tu wszystkiego dużo. Dużo tekstu, dużo bohaterów, dużo dynamizmu i dużo sprzętu, który pomaga w dużej wojnie.

Marcin Przybyłek stworzył postapokalipsę, w której to cudny lek na nieśmiertelność okazał się światową katastrofą, zmieniająca ludzi w zielone orki. Jedynym miejscem, które uniknęło przemiany i zagłady gatunku okazał się kraj nad Wisłą, który z racji jedynej ostoi, stał się Twierdzą Polską.

Fabuła powieści opiera się głównie na batalistycznych przekomarzaniach, kto co ma i jak tego może użyć, żeby tamtym było gorzej. Orki chcą zniszczyć Twierdzę i zjeść polskie „Hertzburgery”, a naród polski chce przetrwać i zniszczyć zielonych.

Ale to już nie jest ta Polska znana zza okna, to Polska bez kleru, polityków i prezydenta, to czas patriotyzmu i wzmożonej społecznej współpracy i pospolitego ruszenia. Ważne stało się to, co prawdziwie polskie i prawdziwie pierwotne. Przybyłek wykreował świat przemian kulturowych i religijnych. Tutaj powraca Perun i inne słowiańskie bóstwa, które żyją obok kultu Chrystusa, tutaj wartości wyższe zostały stłamszone na poczet produkcji żywności i broni.

To zabawna powieść dla ulubieńców militarnych wojaży, postapokaliptycznych przygód z gatunku sci-fi i tych, co mają trochę wolnego czasu na 700 stron małego druku.

Czy pisarz tego chciał czy nie, stworzył satyrę na współczesny naród polski i na scenę polityczną. W „Orle Białym” narodził się nowy mesjanizm, powraca tu pompatyczna wiara w Polskę, jako naród wybrany, który w czasach pokoju się ślamazarzy i niknie wśród wielu, ale w walce jest mężny, dzielny i wojowniczy. Naród Polski wg Przybyła musi mieć misje, wtedy może orki zabijać i góry przenosić. 

Grzegorz Śmiałek