Przestępczy półświatek. Narkotyki. Broń. Miliony dolarów. Pogróżki, pobicia, morderstwa. Uwikłani w rozmaite spiski politycy, sędziowie, policjanci, dealerzy. W takim środowisku ważne są przede wszystkim kontakty, ale opierają się one na jednej, podstawowej zasadzie: lojalności. Znasz sekret, który mógłby sprawić, że znajomy z półświatka resztę życia spędzi za kratkami? Możesz go wprawdzie wyjawić, wtedy dosięgnie go na pewno wymiar sprawiedliwości, lecz dla Ciebie może być to jednoznaczne z samobójstwem. Pozorowanym. Lufa przy skroni? Trucizna? A może samozapłon samochodu, do którego wsiądziesz? Ci ludzie wiedzą o Tobie absolutnie wszystko i nie cofną się przed niczym, jeśli zaczną podejrzewać, że jesteś dla nich zagrożeniem. Jesteście śpiewakami z Vaughn Street. Oficjalnie, stowarzyszenie nie istnieje od dawna. Ludzie nic podejrzewają, a wy działacie nieprzerwanie od kilkudziesięciu lat.

Amanda Jaffe, wybitna prawniczka, przeżywa traumę i wciąż nie potrafi dojść do siebie po wydarzeniach z "Dzikiej sprawiedliwości". Jej związek stoi pod znakiem zapytania, kilkutygodniowy urlop z pewnością nie jest korzystny dla kariery, brak kontaktu z przyjaciółmi również nie służy Amandzie. Ojciec Amandy, mecenas Frank Jaffe, każe córce wziąć się w garść i niejako rzuca ją na głęboką wodę, przydzielając jej obronę Jona Duprego, sutenera, handlarza narkotyków, oskarżonego o zamordowanie polityka i prostytutki, który - na domiar złego - w areszcie zabił swojego poprzedniego obrońcę. Przed Amandą nie lada wyzwanie. Nie tylko musi zrobić wszystko, aby jego klienta spotkała jak najmniej dotkliwa kara, przede wszystkim powinna uporać się z lękami i... nie dać się zabić. Prawniczka ma bowiem wszelkie podstawy, by przypuszczać, że rozwiązane (rzekomo) przed kilkunastoma laty towarzystwo śpiewaków z Vaughn Street, czyli coś w rodzaju bezwzględnej mafii, nadal istnieje i ma znaczące wpływy w polityce, sądach, policji i narkotykowym półświatku.

Nie będę owijała w bawełnę, bo choć naprawdę uwielbiam twórczość Phillipa Margolina, nade wszystko cenię sobie szczerość: spodziewałam się czegoś znacznie lepszego. Gdy słyszę nazwisko tego autora, od razu myślę o fenomenalnych, nietuzinkowych thrillerach psychologicznych. Suspens, opisywanie morderstw i mrożących krew w żyłach scen - w tym Margolin jest świetny. Znakomicie mu idzie także przedstawianie przebiegu śledztwa i procesu, wszak przez niemal czterdzieści lat pracował jako adwokat i środowisko prawnicze od podszewki. "Nierozerwalne więzy" są inne. Wprawdzie pojawiają się mordercy, porwania, odrobina grozy, ale zdecydowanie więcej w tej książce polityki, spisków, gangsterskich porachunków i kłamstw. Akcja się wlecze, suspens nie pojawia się nawet w szczątkowych ilościach, więc czasem powiewa nudą. Słabo, panie Margolin, oj słabo...

Na całe szczęście, nie jest wcale tak źle, słabe strony nie zdominowały powieści i w ogólnym rozrachunku "Nierozerwalne więzy" nie wypadają kiepsko. Daję 6 punktów na 10: z sentymentu do twórczości autora, za niebanalnych bohaterów, sporo zaskakujących momentów, umiejętne ubieranie myśli w słowa i powalające zakończenie. To dość dobra powieść, ale grzechem byłaby choćby próba porównania jej z "Dziką sprawiedliwością" czy "Śpiącą królewną". Kompletnie odmienny gatunek, Margolin w innym wydaniu. Gorszym, co przyznaję z przykrością.

http://ksiazkoville.blogspot.com/2013/09/nierozerwalne-wiezy-phillip-margolin.html

Przestępczy półświatek. Narkotyki. Broń. Miliony dolarów. Pogróżki, pobicia, morderstwa. Uwikłani w rozmaite spiski politycy, sędziowie, policjanci, dealerzy. W takim środowisku ważne są przede wszystkim kontakty, ale opierają się one na jednej, podstawowej zasadzie: lojalności. Znasz sekret, który mógłby sprawić, że znajomy z półświatka resztę życia spędzi za kratkami?...