Kiedy drgnienia duszy pisarza zostają przetransponowane na wyniki psychoanalitycznych dociekań, to zawsze doświadczam niepokoju związanego z zasadnością takiego postępowania. Czuję obawę przed rezultatem doświadczenia na które porywa się twórca tak szalonego wyczynu, jakim jest głęboka literacka spowiedź. Auto-da-fé to akt wyjątkowo trudny a jego ogłoszenie na łamach książki, wymaga posiadania subtelnej natury i umiejętności intensywnego wpatrywania się w swoją jaźń. Moje obawy o Michela Leirisa nie były bezpodstawne. Przedstawiane przez niego z pozoru bezkształtne i przypadkowe tematy, mógłbym uznać jedynie za estetyczny chwyt. Jednak maniactwo tej spowiedzi i przeżywanie jej poprzez wypełnianie życiowej pustki, daje mi o wiele więcej do myślenia. "Wiek męski" uważam za wybitnie szczery i prawdziwy przykład świadomości własnego siebie. Ten jeden powód wystarczy aby nadać mu wysoką rangę arcydzieła.

Zafascynował mnie motyw starożytnej Judyty i Lukrecji. Manipulując ideałami, Leiris poszukał natchnienia w klasycznej mitologii a tym samym dał mi możliwość bliższego przyjrzenia się jego kontaktom z kobietami. Niczym Samson zdradzony przez Dalilę, stał się człowiekiem wiecznie gnębionym za pomocą wyrafinowanych sztuczek płci pięknej. Czyżby kobieta oznaczała dla niego jedynie honorową samobójczynię lub wyrafinowaną zabójczynię, wykonującą wyrok na płci brzydkiej? Nie wydaje mi się. Jego wyznanie stałoby się zbyt proste a składanie dowodów męskości zbyt infantylne.

Obnażanie przez Michela Leirisa wszystkich seksualnych i uczuciowych natręctw, przybrało bardzo estetyczne kształty. Jego rysy zostały odsłonięte z tak wielką dokładnością, że wręcz uwierzyłem w prawdziwe rozliczenie z samym sobą. Zastosowana przez niego technika myślowa oraz odpowiednio dobrane słowa, spowodowały w moich oczach nadanie jego literackiemu warsztatowi sporej dozy miękkości. Bardzo lubię, kiedy autor przedstawia swoje doznania w wysublimowany i często zawoalowany sposób. Widać, że Leiris lubi delikatnie podane ale przyprawione szczyptą okrucieństwa alegorie. Jego zamiłowanie do antyku to wielka gratka dla miłośników starożytnej historii do których również ja się zaliczam.

Warto przeczytać "Wiek męski" chociażby po to, aby nabrać biegłości w obserwacji własnej osoby. Jeśli po lekturze nie będziemy czuć odrazy do swojego odbicia w lustrze to znak, że mocne poczucie dramatyczności oraz głęboka melancholia francuskiego pisarza nie wyrządziły nam żadnych szkód. Ale jeśli jego paniczne spojrzenie na świat zacznie Was drażnić a wręcz wylewające się z kart książki anegdotki będą wzbudzały niesmak, to natychmiast odłóżcie to dzieło na półkę, aby oczekiwało na lepsze czasy. Ja tymczasem zamierzam zapamiętać Michela Leirisa jako pisarza, którego literatura próbuje z lepszym lub gorszym skutkiem przekształcać ludzi. Ze mną mu się udało, odczułem przyjemność czytania a jednocześnie tu i ówdzie zasiałem w swoim umyśle ziarenka ciekawości. Zobaczymy co z nich wyrośnie.

Kiedy drgnienia duszy pisarza zostają przetransponowane na wyniki psychoanalitycznych dociekań, to zawsze doświadczam niepokoju związanego z zasadnością takiego postępowania. Czuję obawę przed rezultatem doświadczenia na które porywa się twórca tak szalonego wyczynu, jakim jest głęboka literacka spowiedź. Auto-da-fé to akt wyjątkowo trudny a jego ogłoszenie na łamach...